Welkom bij WerkmetjeGezin

Halverwege 2012 verhuisde ik met mijn gezin vanuit Nederland naar Maleisië. In Nederland werkte ik lang bij ING en daarna als consultant bij Equilibre aan de professionele groei en talentontwikkeling van onze klanten; mensen en organisaties. Het combineren van werk en gezin bleek vaak een uitdaging. In Kuala Lumpur werk ik als trainer en coach en begeleid ik, samen met mijn man, onze kinderen in hun wereld van internationale en Nederlandse school, sport, muziek en sociale leven. Ik zorg grotendeels voor de nodige logistiek die daarbij hoort. De combinatie van werk en gezin is hier nog steeds een uitdaging. Hier kun je lezen over hoe dat gaat. Over alle mooie, gekke, moeilijke en vooral leerzame ervaringen van het leven en werken in het buitenland.

WerkmetjeGezin is een initiatief van Patricia Handels. Zie ook www.workwithwomen.com

 

Advertentie

Middenin

Vrije gedachten
Tijdens de rit van kantoor naar huis probeer ik de rust te nemen om mijn gedachten de vrije loop te laten gaan. De heenweg is hiervoor te druk en onrustig voor. Mijn ‘Waze – app’ gidst mij over de grote en kleine wegen van Kuala Lumpur en afhankelijk van de drukte kiest zij een andere weg. Dus het is altijd opletten geblazen. Terug is het iets minder druk en kiest ‘Mientje’ zoals we haar noemen meestal dezelfde weg. Toch moet ik nog mijn best doen om niet alleen maar gejaagd en geërgerd, de kinderen zitten immers op me te wachten met verhalen en huiswerk, in de auto te zitten.

Niet haasten
Gisteren belde een van mijn kinderen mij op kantoor op en toen ik zei dat ik aan het haasten was om snel naar hem toe te komen, zei hij heel rustig: “ Maar je hoeft niet te haasten Mam!” (Nee inderdaad, in dit verkeer heeft dat toch geen zin.) Ze beginnen eraan te wennen, mijn kinderen. Ze worden ook al best zelfstandig. De nieuwe hulp/oppas is een aanwinst. Ze zorgt goed voor de kinderen op de dagen die ik werk, maakt gezellige praatjes met ze, herinnert ze ‘steady’ aan hun huiswerk, maakt gezonde en lekker snacks en kookt overheerlijk (maar niet mager:-).

Even uitblazen
Het voelt dus (bijna) of ik het me kan veroorloven om de rit naar huis even te ontspannen, een lekker muziekje te luisteren en te genieten van mijn leven. Ja, te genieten! Wat een lekker leventje hebben we hier. Gewend (zo goed en zo kwaad als dat gaat) aan het drukke leven in een Aziatische wereldstad, aan het klimaat, aan de cultuur van het land en van de ‘expat’- wereld vind ik hier met een leuke vriendenkring prima mijn weg. Helemaal prima. De baan bij het Nederlandse en in Azië snel groeiende ingenieurs bureau heb, maakt het plaatje compleet.

Ik breng en ik haal
Ik voel me ook daar steeds meer thuis. Het is een bijzonder mooie ervaring. Ooit ging ik ‘International Business’ studeren omdat ik in het buitenland wilde wonen en werken. Verder dan een stage in Europa en een baan bij een internationaal bedrijf was ik nog niet gekomen. En nu dus wel. Ik geniet met volle teugen. Oh ja, het is druk en ik ben weer helemaal terug in de uitdaging van het combineren van werk en gezin. En toch prefereer ik dit boven niet-werken. Ik voel me weer onderdeel van een club. Ik kan mijn drang om te verbeteren kwijt. Ik zit middenin een mengelmoes van meer dan vier verschillende culturen en talen. Ik vaar op de samensmelting van mijn kennis en ervaring van de afgelopen jaren van onder andere Rabobank, Sara Lee, ING en Equilibre en tegelijkertijd leer ik elke dag.

Nog meer activiteit
Bovendien zet ik me daarnaast nog in voor de zich verder professionaliserende ‘Board of Governors’ van de internationale school en via de Hockey en Nederlandse Vereniging voor de Nederlandse Gemeenschap in Maleisië. Voor de nodige lijfelijke in- en ontspanning wordt er drie keer per week gesport. Toen het met het werk nog niet zo opschoot heb ik mijn leven gevuld met andere leuke en zeer nuttige dingen. Tja, je moet wat met al je energie. 🙂

Het is druk, ja. En toch; dit is wat ik leuk vind, dit is hoe ik het leuk vind!

Ik zit er weer middenin.

Boekenwijsheid

Tips
Ooit gehoord van het boek: ‘The monk who sold his Ferrari’ van Robin Sharma? Meer dan 6 miljoen exemplaren van verkocht. Ik heb het recentelijk pas gekocht en gelezen. Het is een boek over leiderschap. Daarvan zijn er erg veel maar soms kan een boek je direct boeien. Dit is er een van. Zo heb ik nog een goede tip, minder bekend wellicht: ‘The last lecture’ van Randy Pausch. Een prachtig, ontroerend boek. ‘Moet’ je echt gelezen hebben.

De ‘bieb’
Als kind verslond ik al boeken. Ik herinner me de bibliotheek in Kerkrade nog heel goed. Ik heb een heel helder beeld van de plek met geur en al. Vaak ging ik er op vrijdag op de fiets naar toe. Gewapend met zo’n fel gekleurd plastic rechthoek die je daar tussen de boeken moest stoppen waar je er één uithaalde, struinde ik de kasten af naar mooie boeken. Naar dat ene bijzondere boek. Soms kon ik het direct vinden, soms duurde het heel lang. Als ik het dan gevonden had, dat boek dat me razend nieuwsgierig maakte, racete ik naar huis om erin te beginnen. Het staat me nog heel helder voor de geest.

Jezelf ontdekken
Ook al kende ik dat woord toen nog niet, ik werd geïnspireerd door de boeken die ik las. Al lezend ontdekte ik waar ik blij en enthousiast van werd, waar van ging dromen, ik boos van werd, wat ik onrecht vond, wat ik ‘later’ ook wilde, en ga zo maar door. Een van mijn grote inspiratiebronnen, en degene die mij goed kennen zullen niet verbaasd zijn, was ‘De kinderen van moeder aarde’ van Thea Beckman. Dit boek gaat over een wereld die door vrouwen gerund wordt. Een vredige, perfecte wereld ogenschijnlijk, totdat het volk wordt aangevallen. Het is een prachtig boek, zijn tijd ver vooruit misschien. De les uit het boek is dat iedereen zijn eigen kwaliteiten heeft en dat je daar gebruik van moet maken, dat je het samen redt. Ik denk nog vaak aan het boek, en heb het ook alweer herlezen.

Het boek als coach
Als coach begeleid ik de persoonlijke en professionele ontwikkeling van mensen. Ik begeleid en probeer niet te sturen. Ik reik een kader aan, middelen, informatie om mensen te helpen hun eigen richting en weg te vinden op weg naar hun gewenste resultaat. Boeken als de hierboven genoemde, doen eigenlijk precies hetzelfde. Het verschil tussen het boek en mijzelf als coach is dat je het boek kunt wegleggen. Als je mij hebt gekozen als coach, ben ik niet zomaar uit je vizier. In het geval dat je al een eindje op weg bent, en zelf sterk gemotiveerd om je doel te bereiken en je gedrag daarop aan te passen, dan is zo’n boek een prachtig middel.

Er is zoveel moois
Het mooie van mijn leven hier in K.L. is dat ik sinds lange tijd weer genoeg tijd heb om te lezen. Ik word soms moe van mijn eigen honger naar boeken. Gewoon een roman, maar vaak ook een boek dat me iets vertelt, me anders laat kijken, naar anderen, naar mezelf. Omdat ik zelf zo veel aan die boeken heb, wil ik dat vaak delen met anderen. Ze aanzetten tot lezen. “Echt, als je dat boek leest, dan zal het allemaal een stuk makkelijker gaan!” “Zit je daar mee? Moet je dat boek eens lezen!” Sinds kort voeg ik daar ook nog you-tube filmpjes aan toe. Ik stuur ze gericht rond, als een boodschap.

Kan het niet laten
Ik weet best dat het niet voor iedereen zo werkt. Iedereen is anders. Sommige mensen hebben aan een half woord genoeg hebben, en sommigen pikken in eerste instantie tien procent op van wat je met ze deelt. Het kwartje valt hoeft ook niet altijd meteen te vallen. Soms is het niet de juiste timing, of gewoon niet de juiste input. Toch blijf ik het doen, ik moet het doen. Te zonde om dat moois voor mezelf te houden. En zo ziet u, ik heb het weer gedaan.

Ooit wil ik zelf een boek schrijven. Dat wil ik al heel lang. Het lukt alleen nog niet. Wie weet kan ik daar iets over lezen 🙂

Oefenen is een kunst

Mijn kinderen spelen sinds een klein jaar een instrument. De jongste (7) wilde perse viool leren spelen en de oudste ( 9) drummen. Ze wilden dit uit eigen beweging. Geen druk van onze kant, wel een wens. Maar…het komt niet uit de lucht vallen. Ik kom namelijk uit een muzikaal gezin. Allemaal bespeelden we een instrument. Eén zus heeft er zelfs haar beroep van gemaakt. Er werd heel veel geoefend bij ons thuis. De noten vlogen uit alle hoeken en gaten.

Oefenen
Sinds dat mijn kinderen begonnen zijn op hun instrument, heb ik bijna dagelijks flashbacks. Ik help mijn kinderen met oefenen. Ik vind dat overigens leuker dan zij, dat ik ze help. Maar doe ik het niet, dan komt er weinig van terecht, met name bij één van hen. Oefenen is een kunst. De één gaat dat makkelijker af dan de ander. Zo ook nu, bij ons thuis, maar ook toen, met mijn zussen en ik.

Terug in de tijd
Ik was altijd een beetje het ‘enfant terrible’, dat wil zeggen, zo heb ik het onthouden. Ik was speelser, meer afgeleid en minder serieus dan mijn zussen. Doorzetten ging mij niet makkelijk af. Ik vond het stom als ik iets niet meteen kon. Ik was ongeduldig en wilde meteen resultaat. Zo ook bij het bespelen van mijn instrument.  Net als wij nu, gingen mijn ouders de eerste jaren met mij zitten om de nodige aanmoediging (aandacht en waardering) te geven naast ook de broodnodige sturing. Anders kwam er gewoonweg niet zoveel van.

Vandaag
Mijn zoon gaat dat oefenen ook niet zo makkelijk af. Dus ik praat met hem over het verschijnsel oefenen. Over hoe je kunt oefenen en dat je jezelf de tijd mag gunnen om iets te leren. Ik vertel hem, dat ik misschien wel vaak streng ben, maar dat ik dit met een reden doe. Dan hoor ik me zeggen: “ Opa en oma waren ook vaak streng voor ons, met school maar zeker ook met onze sport- en muziekactiviteiten. Ik ben er nu heel blij mee dat ze het zo deden.”

Tiger mum
Ik heb zojuist het boek ‘Battle hymn of the tiger mother’ van Amy Chua gelezen. De moeder van Chinese afkomst, wonende in Amerika, volgt de Chinese stijl van opvoeden. Met haar ene dochter werkt het aardig, met haar tweede dochter totaal niet. Dit leidt tot ruzie, frustratie en complete rebellie. De moeder geeft uiteindelijk op en haar tweede dochter (die dan al een heel hoog niveau bereikt heeft) staat ze toe de viool op haar eigen manier (‘recreatief’) te bespelen. De dochter legt zich in de vrijgekomen tijd onder andere toe op tennis. Moeder mag zich er absoluut niet mee bemoeien. Wat blijkt: het meisje beoefent in rap tempo de sport op hoog niveau. Grotendeels op ‘karakter’. Waarom? Omdat ze heeft geleerd hoe je moet oefenen, dat het moeite kost om grootse resultaten te bereiken, hoe het voelt om die na een wat langere weg te bereiken, omdat ze geleerd heeft om door te zetten, op haar tanden te bijten, omdat ze korte termijn vreugde kan afzetten tegen lange termijn resultaat en ga zo maar door.

Het grote plaatje
En dan zie ik het grote plaatje beter en completer dan ooit. Het is niet altijd even leuk, als je ouders streng en consequent zijn. Aan de andere kant; het heeft mij ook heel veel gebracht en als ik iets geleerd heb, is het doorzetten. Naast nog veel meer. Het is me vaak erg van pas gekomen.

Inzicht
Hier in K.L. kwam het me ook weer van pas. Ik kies niet zo gauw voor de makkelijkste weg. Ik kies voor het meest optimale resultaat. Ik kan me die luxe veroorloven. Want ik weet wat doorzetten is. Dat wil ik mijn kinderen ook geven. Nog steeds heb ik profijt van mijn opvoeding. Het grote plaatje geeft me weer meer richting in de opvoeding van mijn eigen kinderen. En ik zal ze blijven motiveren om te oefenen!

Mijlpaal

Redang
Het is paasvakantie en wij zitten een paar daagjes op ‘Redang Island’. Het voelt bijna als onwerkelijk. Wát een prachtige helderblauwe zee! Heb ik ooit zo’n wit strand gezien?

Een mijlpaal
Deze vakantie hebben we (weer) een mijlpaal in ons leven bereikt. Deze vakantie hebben we een van onze gezamenlijke hobby’s, gezamenlijke passie, voor de eerste keer samen met onze oudste zoon uitgeoefend. We hebben samen gedoken! Net als de eerste keer met de kinderen skiën en ‘backpacken’, voelt dit groots, als een heel bijzondere gebeurtenis in ons gezinsleven.

Later is nu
Heel vaak hebben we deze drie dingen met zijn tweetjes gedaan voordat de kinderen geboren waren. Hoe vaak hebben we er samen van gedroomd dit ooit met onze kindjes te kunnen doen?! Later….Nou, later is nu. Bij de eerste keer skiën met de kinderen erbij waren ze inderdaad nog kindjes. Bij de eerste keer ‘backpacken’ als gezin vonden we ze ineens al zo groot. Nu we gewoon, potjandosie, een heuse ‘boat dive’ met onze oudste doen, zie ik hem alwéér in een ander licht! Het is geweldig om zijn enthousiasme te zien. Hij deelt duidelijk onze passie. Het maakt me trots dat hij het zo natuurlijk en relaxed oppakt. Onze jongste wil natuurlijk ook. Zij is, gelukkig zou ik bijna zeggen, nog te jong voor de onderwatersport. Voordat je het weet, vliegen ze zelf de wereld over.

Thuis
Later op de dag zwem ik met de oudste naar een vlot een eindje uit de kant. Ergens halverwege de baai genieten we samen van het uitzicht. Allebei mijmeren en dagdromen we wat en kletsen we gezellig over wat we zien. “Wat heerlijk dat we dit allemaal zo naast de deur hebben, “ denk ik “zo dicht bij (t)huis!” Een vraag komt bij me op en ik besluit dat dit bij uitstek een moment is om hem deze te stellen. “Luister eens, wat zou jij nou liever willen, in Nederland wonen zonder al dit moois en het gemak om zo’n gave dingen als duiken te doen, of hier wonen met al deze dingen?” Hij aarzelt…..en glimlacht veelbetekenend naar me…

Jaaaa!
Hij begrijpt me! Hij snapt het! Hij begrijpt waarom we ‘hier’ in Maleisië zijn gaan wonen! Van binnen juich ik. Natuurlijk begint hij over dat hij ook zijn beste maatjes uit Nederland mist. Dat is prima, dat is goed. Maar ik weet dat we nóg een mijlpaal bereikt hebben, en dat maakt me zielsgelukkig!

Leuk, lekker en leerzaam

Motto
Bij Equilibre, het bedrijf waar ik in Nederland werkte, heerst een motto. Alles wat ze/we doen, moet leuk, lekker en leerzaam zijn. Want als het leuk, lekker en leerzaam is, dan komen de rest vanzelf. Ik heb het gezien, het werkt echt, mits je het consequent toepast. Zo’n motto helpt zelfs als je denkt dat je géén keuze hebt. Als iemand bijvoorbeeld even niet zoveel opdrachten heeft, of gewoon geld moet verdienen. Men denkt dan vaak dat je maar alles moet aanpakken. In het begin is dat ook wel zo. Toch is het zo dat alles beter en makkelijker gaat als je doet wat bij je (motto) past. Als je doet waar je energie van krijgt, waar je jouw beste kwaliteiten bij kunt gebruiken. Dat valt op. Je zult het uitstralen en je zult een aantrekkingskracht hebben.

Twee jaar geleden
Er heerst hier in Kuala Lumpur een sfeer van ‘alles kan’! Toen ik, terwijl ik dit schrijf op de dag af 2 jaar geleden, voor het eerst een stap op Maleisische bodem zette, was dat het eerste dat mij greep. De dynamiek, de groei! Je voelde het en proefde het gewoon. In het tumult van opstarten, wennen en settelen is dat een tijd lang weggezakt. Ik ben nu aan het ontsnappen aan het gevoel van dat alles moeilijk gaat. Dat gevoel dat misschien wel hoort bij een eerste ervaring als ‘expat’ en eerste keer wonen in Azië. Langzaam komt dat gevoel van onbegrensde groei weer bij me terug. En nu begin ik er langzaam deel van uit te maken. Sociaal én zakelijk!

Groei
Nu we inmiddels bijna twee jaar hier wonen, wordt ons leven drukker. Ons privé leven is behoorlijk gevuld en zelfs mijn zakelijke mogelijkheden groeien. Het kan hier vaak niet op. Er gebeuren zoveel leuke dingen! Op werkgebied is er in principe ook geen grens. De economie in Azië en dus ook de Maleisische groeit misschien dit jaar wat minder hard, maar nog steeds is de absolute groei stevig. En waar een economie groeit zijn er mogelijkheden te over.

Alles of niets?
Wat daar voor mij onvermijdelijk mee gepaard gaat, is dat, als ik niet oppas, het weer té druk wordt. Het is meestal alles of niets. Het is natuurlijk een luxe positie is als je veel keuzes hebt. En toch kun je niet alles. Zo’n motto als ‘leuk, lekker en leerzaam’ is zo gek nog niet. Ik heb het maar weer even uit de kast gehaald. Na een periode van investeren en zoeken ben ik op zoek naar een middenweg, naar mijn balans. Het motto helpt me te bepalen waar ik mijn energie wel en niet in wil stoppen. Het helpt me te bepalen waar ik wel en waar ik geen energie van krijg. Het helpt me mijn eigen weg te kiezen.

Nu!

Nu
Je hoort het zo vaak; leef vandaag, leef in het nu! Er is van alles voor te zeggen. Je weet niet wat morgen gebeurt. Als je nu niet geniet en maar wacht op wat er morgen gebeurt, wie zegt dat je er dàn wel van geniet? Straks is het ‘te laat’. Er is altijd wel wat om van te genieten, het is maar hoe je kijkt naar de dag en waar je jouw aandacht naar uit laat gaan. Afhankelijk van je situatie, niet altijd een makkelijke opgave. Ik denk aan mijn goede vriend die plotseling ernstig ziek is geworden. En toch, ja, ik geloof in leven in het nu.

Plannen
Tegelijkertijd is het goed om daarnaast wel doelen te stellen. Waar stop je tijd in?  Waar doe je extra moeite voor? Soms is het verstandig om korte termijn inspanningen af te wegen aan lange termijn (verwacht) resultaat. Want doelen stellen voor de toekomst, helpt keuzes maken in het nu. Er is niks zo vermoeiend als twijfelen en piekeren. Het is heerlijk om makkelijk keuzes te kunnen maken. Wie wil dat niet? Veel mensen, waaronder ik.. ja, vinden het bovendien fijn om een beetje controle te hebben over hun toekomst, lot of misschien wel alles wat hun aangaat.

Hier in het buitenland
Nou, probeer dat allemaal maar eens te combineren! Leven in het nu, met doelen voor de toekomst en onzekerheid over waar je over een jaar of wat gaat wonen. Dus als je in het buitenland woont en dat feit grotendeels gekoppeld is aan het werk van je partner, is dat geen eitje. Mensen in onze omgeving weten vaak pas zo’n drie maanden van te voren waar ze straks zullen wonen. Of korter van te voren zelfs. Veel invloed heb je, zeker als ‘partner-van’, er niet op. Omdat onze sociale omgeving hier in Azië voor een groot gedeelte bestaat uit expat-gezinnen, bepaalt dit gegeven dus ook je sociale omgeving. Het is komen en gaan. Alles verandert steeds. De perioden dat alles hetzelfde blijft, zijn maar heel kort.

Heen en weer
Handig als je leert ermee om te gaan. Het is gewoon zo. Je went er wel aan denk ik. Maar hoe doe je dat? Ik merk dat ik steeds wissel van focus op nu naar focus op de toekomst. In het begin erger dan nu. Ik werd er een beetje tureluurs van. Ik krijg langzaam door dat ik een keuze heb. Je ontkomt er niet aan om beiden te doen denk ik. Maar het is wel prettig als het geen achtbaan is die je van het een naar het andere slingert.

Nu genieten
Ik weet nu al dat twee van mijn goede vriendinnen hier in K.L., volgend schooljaar ergens anders wonen. Zij weten ook nog niet precies wanneer en waarheen. Het zal voor ons gezin een groot gemis worden. Ik kan me er nu al druk over maken. Of niet… Ik kan ook genieten van de momenten die we nu hebben. Ik besluit bij deze dat ik die keuze maak. Een heerlijk gevoel.  Zou ik het echt kunnen leren? Bewust leven in het nu? Een heerlijk vooruitzicht!

Comfort Zone

Persoonlijke ontwikkeling…of je wilt of niet
Iets meer dan een jaar geleden verhuisden wij als gezin vanuit Nederland naar Kuala Lumpur. Waarom wij dit wilden? Omdat we van avontuur en uitdaging houden…je ziet meer van de wereld, je verbreedt je perspectief en groeit ervan, als persoon en als gezin.

Zelfkennis?
Ik zal een kijkje in ‘mijn’ keuken geven: ik ben gedreven en ongeduldig. In mijn persoonlijke stijlprofiel (dat is een profiel dat je kunt opstellen aan de hand van een aantal vragen over jouw (kijk op jouw) gedrag) staat dat ik gedemotiveerd raak als ik beknot word in mijn vrijheid om kansen te benutten of om te groeien. En er staat ook: U wordt positief gemotiveerd als u onder uw eigen voorwaarden resultaten boekt, als u controle uitoefent en onafhankelijk kunt zijn. Uw niveau van eigenwaarde hangt af van wat u gedaan krijgt of bereikt. U houdt van prestigevolle projecten. U wordt gedemotiveerd als u wordt tegengewerkt of als er inactiviteit is. (Tja, zo is het…)

Nou…dat was niet zo gunstig afgelopen jaar. Om maar wat te noemen: ik had nauwelijks vrijheid in die eerste tijd, laat staan controle. Eigen voorwaarden kon ik nog niet echt stellen. Ik heb heel wat inactiviteit gezien en het gevoel dat ik werd tegengewerkt, bekroop me toch wel meer dan eens. En laten we wel wezen: moeder/ouder zijn en zorgen is een fantastische, belangrijke taak, onmisbaar zelfs, maar of onze bloedjes ons elke dag waarderen? Dus leuk dat avontuur en perspectief en zo, maar als je er middenin zit, heeft het ook vanzelfsprekend knap lastige momenten.

Een groeiproces
Alles was nieuw. Alles liep anders. De invulling van mijn dagelijkse leven was compleet veranderd. Ik was zo gewend te werken, concrete resultaten te behalen en op die manier gevoed te worden met informatie, uitdaging, waardering en energie. Nu dat werk er niet was, leek een van mijn belangrijkste energiebronnen weg te vallen en waren er wel vaak gevoelens van frustratie. Ik had ook nog het idee dat ik stilstond!

Hoe ver zat ik van de waarheid. Ik stond niet stil. Nee, ik leerde juiste nieuwe vaardigheden en verbeterde de ‘oude’. Ik leerde nog meer over mijzelf, leerde mezelf beter te sturen, loslaten, slimmer netwerken, omgaan met een andere cultuur, doorzetten, niet vloeken in het verkeer… en nog veel meer wat ik nu nog niet zie.

Onze comfort zone
We leren het meest als we uit onze comfortzone stappen, als we niet meer op routine kunnen varen. De comfort zone is een gemoedstoestand waarin een persoon verkeert zonder al te veel angsten, waarin hij of zij met een beperkte set vaardigheden, zonder al te veel risico te hoeven nemen, stabiele resultaten bereikt. Mensen zijn, in meer of mindere mate, geneigd om een comfort zone te creëren en dan daarbinnen te blijven. Het vergt lef om eruit te stappen. Als je dat lef af en toe vindt, leer je nieuwe dingen over jezelf en zelfs over het leven. Succesvolle mensen (zakelijk of in het algemeen) stappen makkelijk uit hun comfort zone om hun doel te bereiken. Bovendien kunnen zij zich snel aanpassen aan veranderingen in hun omgeving.

In het zelfde schuitje
We zijn allemaal wel eens uit onze comfort zone gestapt. Zeker hier zijn we omgeven door veel expat gezinnen. Die hebben waarschijnlijk allemaal dat gevoel van zwemmen of verzuipen gekend. Dat is fijn. Je helpt elkaar. We zijn bovengekomen en hebben beter leren zwemmen. We hebben onze comfort zone vergroot. We praten er wel ook, ook met onze kinderen. Ten eerste helpt het ons en hen, ook al zijn ze nog jong, om in moeilijke tijden het grotere plaatje te zien. Je leert nog meer als je dit leerproces bewust doormaakt. En het is gezond als je af en toe er ook samen hartelijk om kunt lachen.

Een jaar van nieuwe en onbekende dingen

Ook nog nooit meegemaakt
Met een vieze ‘haze’ van de bosbranden op Sumatra in de lucht, gaan we richting zomervakantie. Het is een pittig jaar geweest, ons eerste jaar in Azie. We hebben aan heel wat nieuwe dingen moeten wennen. En net nu we dachten dat we met nog zo’n drie a vier weken te gaan, een beetje rustig op de vakantie af konden kuieren, maken we weer iets nieuws mee. Een vieze dikke brandlucht vol met roet en andere ongezonde stoffen verstikt Kuala Lumpur en andere delen van Maleisie en Singapore. De scholen zijn op last van de overheid gesloten. De schoolkampen zijn uitgesteld. En elke dag krijgen we een update over de volgende dag. We blijven zoveel mogelijk binnen en houden deuren en ramen gesloten. Geen idee hoe lang dat duurt. De smog kan nog wel maanden blijven hangen. Ook kan het even wat minder worden om een paar dagen vrolijk weer terug te zijn. Gelukkig gaan wij over drie weken op zomervakantie naar Nederland.

Relatief
In Nederland klaagt men al maanden over het weer. Het is dan ook ongekend, die grillen van het klimaat. De mensen die we in Nederland spreken over de situatie hier, geven bijna allemaal aan ‘nu toch nog niet zo ontevreden te zijn over het weer in Nederland’. Net als met die crisis: in Europa nog steeds crisis. Hier is er nog heel veel groei. Groei is fijn, groei is positief. Maar….ten koste van wat gaat die groei hier? Niet alleen van de luchtkwaliteit. Daar zal ik een andere keer over schrijven. Zo zie je maar: het is toch maar goed om de zaken in perspectief te kunnen plaatsen!

Zomervakantie
Dat is precies wat ik ga doen in de zomervakantie. Afstand nemen, terugkijken, overdenken welke lessen ik geleerd heb het afgelopen jaar maar vooral ook heel veel ontspannen. Want ondanks dat ik veel minder hebben kunnen werken dan ik in eerste instantie had gehoopt, ben ik wel aan vakantie toe. Op een heel andere manier dan andere jaren trouwens, dat wel. Er zijn hele andere kwaliteiten aangesproken dan wanneer ik in Nederland een jaar hard had gewerkt. Zo heb ik al (een beetje) beter geleerd mijn energie te managen en wat meer ‘met de flow’ mee te gaan. Op mijn site http://www.workwithwomen.com schreef ik over de creatiespiraal. Ik heb hier wel ontdekt dat ik het deel van ontvangen, waarderen, relaxen nog niet zo goed onder de knie heb en ik heb ook ontdekt dat dat deel echt nodig is om in balans te blijven.

Het nieuwe jaar
Voor mij begint ‘het nieuwe jaar’ in september. Nu ik woon in een land zonder echte seizoenen, heb ik soms geen idee waar we in het jaar zitten. Misschien wel juist daarom voelt de aanstaande vakantie naar Nederland, de afsluiting van het eerste schooljaar van de kinderen en afsluiting van ons eerste jaar in Kuala Lumpur dan ook als de afsluiting van een periode. In september starten we ons tweede jaar hier. Een jaar dat we met meer ervaring starten. We zijn niet meer de ‘newbies’. Alles is wat meer gewend. Een jaar met nieuwe kansen.

Werk
Hoewel er nog wat open eindjes zijn (ook daar raak je hier aan gewend) heb ik er vertrouwen in dat ik in het nieuwe jaar voldoende werk zal hebben. Langzaam begin ik de markt hier met de drie grote culturen te snappen, ben ik wat meer bekend met de ‘way of doing’ en begint mijn nieuwe netwerk vormen te krijgen. Dat is heel welkom. Want hoewel ik toch al wat voor elkaar gekregen heb (trainingen gegeven en bijgewoond, met &samhoud een vrouwennetwerk hier gestart, workshops geschreven en klaar om te geven, een maandelijkse schrijfklus, een zakelijk en persoonlijk netwerk opgebouwd) en ik kan genieten van de dagen dat ik nog wat rustiger aan kan doen, snak ik naar meer…

Maar zoals gezegd eerst nog even volhouden in de vieze lucht en dan ontspannen in de frisse lucht in Nederland. Ookal is die dan wat koud en nat!

Een sneller kloppend hart

Fan van youtube
Wat is youtube toch een mooi medium. Vandaag keek ik twee filmpjes die mijn hart sneller lieten kloppen. Ze hadden op het eerste gezicht niks met elkaar te maken. Ik zal ze niet gauw vergeten.

De kracht van klassieke muziek
Het ene filmpje was van Benjamin Zander over ‘The transformative power of classical music’. Deze dirigent van het Boston Philharmonic Orchestra heeft zich tot doel gesteld alle (!) mensen in de wereld te laten houden van klassieke muziek. Nogal een opgave, denk je. En toch; hij laat je geloven dat het hem gaat lukken. Nu ben ik opgegroeid met klassieke muziek. We speelden allemaal een muziekinstrument thuis, speelden veel klassieke muziek (samen) en luisterden er ook naar. Het filmpje (van 20 minuten waarvan geen één verveelt) liet me weer eens heel intens voelen hoe bijzonder en mooi muziek in je leven is. Hoeveel meer klassieke muziek met je kan doen, dan de liedjes die je doorgaans op de radio hoort. Benjamin Zanders verhaal liet me bovendien geloven dat het hem inderdaad zou lukken. Dat hij inderdaad alle mensen, en zelfs die, die absoluut niet van klassieke muziek zeggen te houden, zal beroeren met zijn verhaal en zijn muziek. Het filmpje beroerde mij dan ook, liet me voelen, gaf me een stoot energie, liet me nadenken over mijn dromen en ambities en gaf me kracht!

Een rolmodel
Het tweede filmpje was een interview met Sheryl Sandberg, ‘Chief Operating Officer’ van Facebook. Sheryl Sandberg heeft een boek geschreven en heeft een ‘community’ opgericht, beiden genaamd Lean In. “Lean In is a global community committed to offering women the encouragement and support to lean in to their ambitions.” Het is niet zo moeilijk voor te stellen dat ik als initiatiefnemer van WerkmetjeGezin en WorkwithWomen daar heel blij van word. Ik heb mijn missie, of die van WorkwithWomen, een aantal maanden geleden als volgt omschreven: “To inspire and support professional women in realizing their dreams and ambitions and to build bridges between male and female values, communication and way of working!” Dus ik ben blij met het initiatief van Sheryl Sandberg en ga haar boek zeker kopen!

Aanmoediging
Sheryl’s missie lijkt op de van mij. Sterker nog: hij is dezelfde. En hij is, net als de mijne, vanuit kracht geformuleerd. Ze wil de vrouwen aanmoedigen en steunen. Ze wil hen aanmoedigen en steunen voor zichzelf op te komen, elkaar te helpen en ervoor te zorgen dat ze hun ambities verwezenlijken. Daar wil zij een bijdrage aan leveren. Overigens zegt ze dat het als haar verantwoordelijkheid voelt vanuit haar positie om hier een bijdrage aan te leveren. Als ik dan één kritische noot mag plaatsen; dat klinkt bijna alsof het niet haar eigen keuze is. Van mij mag ze zeggen dat het haar persoonlijke wens is dat er binnenkort meer vrouwen zoals zij zijn, zodat haar dochter (daar verwijst ze naar in het interview) uit meer rolmodellen kan kiezen.

Vuur
Hoe dan ook… Sheryl Sandberg is een bijzondere vrouw. In het filmpje wordt over haar leven verteld en over hoe zij een aantal zaken op het gebied van vrouwen in ‘business’ beleeft en bekijkt. Ook dit filmpje gaf me energie en liet me geloven in haar hogere doel. Mijn hogere doel! Ik voelde het vuur. Ik voelde het vuur dat ik een jaar geleden ook voelde, toen ik hier in Kuala Lumpur, toevallig op internationale vrouwendag, op ‘voorbezoek’ was. Ik las toen in de kranten zoveel over het behouden en terughalen van vrouwen naar het arbeidsproces, dat ik wist dat ik hier een bijdrage aan wilde en kon leveren. Ik gun overigens iedereen dat ze hun ambities waarmaken, maar hier ligt mijn ervaring en expertise, dus hier kan ik het meeste in betekenen.

‘I love it when it all comes together’
Nu een jaar later is er alweer veel gebeurd. En eerlijk gezegd heb ik me af en toe laten afleiden van dat vuur en die wens. Natuurlijk door alle beslommeringen die horen bij een verhuizing naar een ander werelddeel. Maar eerlijk gezegd ook door mensen die zeiden dat men hier nog niet echt toe was aan dit soort dingen. Dat het hier geen thema was; het combineren van werk en gezin, of diversiteit op de werkvloer. Dat de mannen en de organisaties (een en hetzelfde?) daar nog niet klaar voor waren. En hier komen beide filmpjes van vandaag bij elkaar. Benjamin Zander heeft het in zijn verhaal over leiderschap en geloof in je missie en je eigen kunnen, maar met name ook in de ander. Hij zegt: Wat nou als Martin Luther King had gezegd: “I HAVE A DREAM…..but of course I am not sure whether they are up to it…”

Met vernieuwde energie!
De filmpjes kwamen op een goed moment. Ik heb weer meer tijd en energie. De afgelopen weken heb ik wel eens getwijfeld of ik de juiste weg bewandel. Over hoe ik mijn doel ga bereiken. Mijn geloof in mijn missie, waarom ik het wil, en dat men er hier wél klaar voor is, is echter alleen maar sterker geworden. En dat baseer ik nu op een aantal maanden marktverkenning. Ik heb een aantal goede contacten opgedaan op het gebied van ‘supporting professional women in Asia’. Steeds meer mensen weten van mijn bestaan en dat van WorkwithWomen. De volgende stap is dat ik een podium krijg, nee, ga creëren! En dat mensen mij weten te vinden. Ik weet het zeker, ik voel het!

Groot, groter, …..
Ja, ik voel het vuur. Dat vlammetje van opwinding, van potentie, van iets dat groot kan worden. Ik ben er klaar voor. Het is mooi als dingen bij elkaar komen, dan voel je je eigen kracht, dan ben je vol energie en weet je weer waarom je erin gelooft! Ik weet zeker dat Sheryl dat ook heeft gevoeld. Zij heeft al podium. En daarmee heeft ze mij aangemoedigd, ze heeft me weer groter laten denken, en versterkt. Net als Benjamin Zander. Precies op het juiste moment. En dat wil ik ook (blijven) doen. Voor jou, en voor die vrouwen hier in Azië. En ik voeg de daad hiermee bij het woord…!

Werk ik of werk ik niet?

Toen we zeker wisten dat we naar Kuala Lumpur gingen verhuizen, wist ik ook dat ik mijn werk in Nederland moest stoppen. Daar zat mijn grootste twijfel rondom de stap om naar Maleisië te verhuizen. Ik zou tot 1 mei alles afronden. Daarna ging ik me volledig richten op alle organisatie rond de verhuizing en de begeleiding van de kinderen. Ik had twijfel, en tegelijkertijd ook het vertrouwen dat er in onze nieuwe woonplaats genoeg te doen was waar ik mijn bijdrage aan zou kunnen leveren.

Projectleider
Op het moment van stoppen, viel ik niet in een gat zoals ik had verwacht. Er was geen gat. Ik rolde namelijk door in mijn nieuwe ‘baan’. Ik was een soort projectleider: projectleider verhuizing en afscheid. Dat was een prima baan met best wel wat uitdagingen. En ik kon het (meestal) goed combineren met de zorg voor de kinderen.

Vakantie
Eind juli vertrokken we na een leuke tijd van veel warm afscheid. In Kuala Lumpur aan gekomen, leek het in de eerste tijd alsof we op vakantie waren. Dat was erg aangenaam uiteraard. Maar toen de school van de kinderen begon, was dat gelijk over. Ook voor mij.

Gewone leven
In die eerste maanden was het vaak een worsteling. Mijn rol bestond voor een groot deel uit autorijden. Dat rijden is hier bittere noodzaak. Je doet echt niets zonder auto. Naast alle mooie en leuke dingen een groot nadeel van hier wonen overigens. Des te meer omdat het verkeer druk en chaotisch is. Ik stelde mezelf volledig in dienst van het welzijn van de kinderen. Ook dat was nodig. Een zeer waardevolle en op lange termijn een zeer dankbare taak, op het moment zelf soms een zeer ondankbare taak. Er werd heel veel van ons allemaal gevergd en dat had zo zijn emotionele gevolgen. Moeders zijn net een soort boksbal; lekker om je op af te reageren. Er waren te weinig momenten om energie op te doen. En hemel, wat miste ik mijn werk, mijn eigen ding, mijn momenten om dingen te overdenken en te bedenken. Er was altijd wel iemand die me nodig had of iets wat moest gebeuren.

En dan steeds die vragen..
Omdat ik veel nieuwe mensen ontmoet, krijg ik een aantal vragen geregeld terug. Zoals: “ Waar kom je vandaan?” “Wat doet je man?” en “Werk jij ook?” Op die laatste vraag antwoordde ik in het begin met “Nee” en “Jammer genoeg niet”, later met “ Nog niet”. Iedere keer werd ik met mezelf geconfronteerd. Met mijn ‘werkwens’ en mijn onrust.

Als water en brood
Toch heb ik al wat dingen opgestart. Dat moest wel. Het hielp me om het hoofd boven water te houden. Mijn gezin is mijn water, mijn werk is mijn brood. Of andersom. Ik kan niet zonder het één en niet zonder het ander. In al die drukte van het settelen, vond ik dus toch de tijd om een jaarplan voor 2013 op te stellen. Ik ben al een paar keer op acquisitiepad geweest en in gesprek met een bedrijf voor twee trainingen! Ik bouw langzaam aan een lokaal, zakelijk netwerk. Ik maakte zelfs de eerste versie van de website voor workwithwomen.com. En ik schrijf af en toe voor websites en boeken. Iets waar ik ongelooflijk van geniet.

Ja, ik werk!
Als je het goed bekijkt, ben ik nooit echt gestopt met werken. De verhouding tussen werk en gezin was alleen totaal anders dan voorheen! In het nieuwe jaar zal de verdeling tussen werk en gezin langzaam weer in de buurt komen van hoe ik haar het liefste heb. En al schrijvende leer ik mezelf wat ik anderen leer: dat is nou precies waar het combineren van werk en gezin om draait!

De basis van het combineren van werk en gezin
Het combineren van werk en gezin is een hobbelige weg. Vaak loopt het door elkaar heen. Er is voor de meeste moeders geen deur dik genoeg om dicht te trekken en het een of het andere achter je te laten. De tijdelijke afwijking van mijn ideale balans heeft bovendien een reden. Het draagt bij aan een hoger doel: dit avontuur dat we samen wilden aangaan. Ik wil graag nu veel tijd met mijn kinderen besteden en ik wil er ook van genieten. Dus…zoek je eigen gewenste balans en gebruik dat als uitgangspunt. Wees bereid (en erop voorbereid) om in werkelijkheid, voor langere of kortere periodes van die balans af te wijken. Als je maar weet waar je uiteindelijk weer wilt uitkomen!

Geduld, volharding en vertrouwen
Eerlijk is eerlijk: met die bewustwording ben ik er nog niet. Ik heb namelijk nog steeds veel momenten van onrust en soms ook frustratie. Het is niet niks om met je gezin naar een vreemd land te verhuizen. Iedereen uit ritme en regelmaat. Gemis van familie en vrienden en het oude ‘thuis’ speelt een rol. Ik realiseer me dat ik een bedrijf aan het opstarten ben, in een vreemd land, in een land met verschillende culturen die relatief nieuw zijn voor me. Dat alles gaat niet zomaar. Ik realiseer me dat ik veel te snel wil. Alweer. ‘No succes without failure’. Alle succesvolle bedrijven zijn ook ooit klein gestart. Rustig aan dus. De komende tijd komt het aan op geduld, volharding en vertrouwen.