Oefenen is een kunst

Mijn kinderen spelen sinds een klein jaar een instrument. De jongste (7) wilde perse viool leren spelen en de oudste ( 9) drummen. Ze wilden dit uit eigen beweging. Geen druk van onze kant, wel een wens. Maar…het komt niet uit de lucht vallen. Ik kom namelijk uit een muzikaal gezin. Allemaal bespeelden we een instrument. Eén zus heeft er zelfs haar beroep van gemaakt. Er werd heel veel geoefend bij ons thuis. De noten vlogen uit alle hoeken en gaten.

Oefenen
Sinds dat mijn kinderen begonnen zijn op hun instrument, heb ik bijna dagelijks flashbacks. Ik help mijn kinderen met oefenen. Ik vind dat overigens leuker dan zij, dat ik ze help. Maar doe ik het niet, dan komt er weinig van terecht, met name bij één van hen. Oefenen is een kunst. De één gaat dat makkelijker af dan de ander. Zo ook nu, bij ons thuis, maar ook toen, met mijn zussen en ik.

Terug in de tijd
Ik was altijd een beetje het ‘enfant terrible’, dat wil zeggen, zo heb ik het onthouden. Ik was speelser, meer afgeleid en minder serieus dan mijn zussen. Doorzetten ging mij niet makkelijk af. Ik vond het stom als ik iets niet meteen kon. Ik was ongeduldig en wilde meteen resultaat. Zo ook bij het bespelen van mijn instrument.  Net als wij nu, gingen mijn ouders de eerste jaren met mij zitten om de nodige aanmoediging (aandacht en waardering) te geven naast ook de broodnodige sturing. Anders kwam er gewoonweg niet zoveel van.

Vandaag
Mijn zoon gaat dat oefenen ook niet zo makkelijk af. Dus ik praat met hem over het verschijnsel oefenen. Over hoe je kunt oefenen en dat je jezelf de tijd mag gunnen om iets te leren. Ik vertel hem, dat ik misschien wel vaak streng ben, maar dat ik dit met een reden doe. Dan hoor ik me zeggen: “ Opa en oma waren ook vaak streng voor ons, met school maar zeker ook met onze sport- en muziekactiviteiten. Ik ben er nu heel blij mee dat ze het zo deden.”

Tiger mum
Ik heb zojuist het boek ‘Battle hymn of the tiger mother’ van Amy Chua gelezen. De moeder van Chinese afkomst, wonende in Amerika, volgt de Chinese stijl van opvoeden. Met haar ene dochter werkt het aardig, met haar tweede dochter totaal niet. Dit leidt tot ruzie, frustratie en complete rebellie. De moeder geeft uiteindelijk op en haar tweede dochter (die dan al een heel hoog niveau bereikt heeft) staat ze toe de viool op haar eigen manier (‘recreatief’) te bespelen. De dochter legt zich in de vrijgekomen tijd onder andere toe op tennis. Moeder mag zich er absoluut niet mee bemoeien. Wat blijkt: het meisje beoefent in rap tempo de sport op hoog niveau. Grotendeels op ‘karakter’. Waarom? Omdat ze heeft geleerd hoe je moet oefenen, dat het moeite kost om grootse resultaten te bereiken, hoe het voelt om die na een wat langere weg te bereiken, omdat ze geleerd heeft om door te zetten, op haar tanden te bijten, omdat ze korte termijn vreugde kan afzetten tegen lange termijn resultaat en ga zo maar door.

Het grote plaatje
En dan zie ik het grote plaatje beter en completer dan ooit. Het is niet altijd even leuk, als je ouders streng en consequent zijn. Aan de andere kant; het heeft mij ook heel veel gebracht en als ik iets geleerd heb, is het doorzetten. Naast nog veel meer. Het is me vaak erg van pas gekomen.

Inzicht
Hier in K.L. kwam het me ook weer van pas. Ik kies niet zo gauw voor de makkelijkste weg. Ik kies voor het meest optimale resultaat. Ik kan me die luxe veroorloven. Want ik weet wat doorzetten is. Dat wil ik mijn kinderen ook geven. Nog steeds heb ik profijt van mijn opvoeding. Het grote plaatje geeft me weer meer richting in de opvoeding van mijn eigen kinderen. En ik zal ze blijven motiveren om te oefenen!

Advertentie