Werk ik of werk ik niet?

Toen we zeker wisten dat we naar Kuala Lumpur gingen verhuizen, wist ik ook dat ik mijn werk in Nederland moest stoppen. Daar zat mijn grootste twijfel rondom de stap om naar Maleisië te verhuizen. Ik zou tot 1 mei alles afronden. Daarna ging ik me volledig richten op alle organisatie rond de verhuizing en de begeleiding van de kinderen. Ik had twijfel, en tegelijkertijd ook het vertrouwen dat er in onze nieuwe woonplaats genoeg te doen was waar ik mijn bijdrage aan zou kunnen leveren.

Projectleider
Op het moment van stoppen, viel ik niet in een gat zoals ik had verwacht. Er was geen gat. Ik rolde namelijk door in mijn nieuwe ‘baan’. Ik was een soort projectleider: projectleider verhuizing en afscheid. Dat was een prima baan met best wel wat uitdagingen. En ik kon het (meestal) goed combineren met de zorg voor de kinderen.

Vakantie
Eind juli vertrokken we na een leuke tijd van veel warm afscheid. In Kuala Lumpur aan gekomen, leek het in de eerste tijd alsof we op vakantie waren. Dat was erg aangenaam uiteraard. Maar toen de school van de kinderen begon, was dat gelijk over. Ook voor mij.

Gewone leven
In die eerste maanden was het vaak een worsteling. Mijn rol bestond voor een groot deel uit autorijden. Dat rijden is hier bittere noodzaak. Je doet echt niets zonder auto. Naast alle mooie en leuke dingen een groot nadeel van hier wonen overigens. Des te meer omdat het verkeer druk en chaotisch is. Ik stelde mezelf volledig in dienst van het welzijn van de kinderen. Ook dat was nodig. Een zeer waardevolle en op lange termijn een zeer dankbare taak, op het moment zelf soms een zeer ondankbare taak. Er werd heel veel van ons allemaal gevergd en dat had zo zijn emotionele gevolgen. Moeders zijn net een soort boksbal; lekker om je op af te reageren. Er waren te weinig momenten om energie op te doen. En hemel, wat miste ik mijn werk, mijn eigen ding, mijn momenten om dingen te overdenken en te bedenken. Er was altijd wel iemand die me nodig had of iets wat moest gebeuren.

En dan steeds die vragen..
Omdat ik veel nieuwe mensen ontmoet, krijg ik een aantal vragen geregeld terug. Zoals: “ Waar kom je vandaan?” “Wat doet je man?” en “Werk jij ook?” Op die laatste vraag antwoordde ik in het begin met “Nee” en “Jammer genoeg niet”, later met “ Nog niet”. Iedere keer werd ik met mezelf geconfronteerd. Met mijn ‘werkwens’ en mijn onrust.

Als water en brood
Toch heb ik al wat dingen opgestart. Dat moest wel. Het hielp me om het hoofd boven water te houden. Mijn gezin is mijn water, mijn werk is mijn brood. Of andersom. Ik kan niet zonder het één en niet zonder het ander. In al die drukte van het settelen, vond ik dus toch de tijd om een jaarplan voor 2013 op te stellen. Ik ben al een paar keer op acquisitiepad geweest en in gesprek met een bedrijf voor twee trainingen! Ik bouw langzaam aan een lokaal, zakelijk netwerk. Ik maakte zelfs de eerste versie van de website voor workwithwomen.com. En ik schrijf af en toe voor websites en boeken. Iets waar ik ongelooflijk van geniet.

Ja, ik werk!
Als je het goed bekijkt, ben ik nooit echt gestopt met werken. De verhouding tussen werk en gezin was alleen totaal anders dan voorheen! In het nieuwe jaar zal de verdeling tussen werk en gezin langzaam weer in de buurt komen van hoe ik haar het liefste heb. En al schrijvende leer ik mezelf wat ik anderen leer: dat is nou precies waar het combineren van werk en gezin om draait!

De basis van het combineren van werk en gezin
Het combineren van werk en gezin is een hobbelige weg. Vaak loopt het door elkaar heen. Er is voor de meeste moeders geen deur dik genoeg om dicht te trekken en het een of het andere achter je te laten. De tijdelijke afwijking van mijn ideale balans heeft bovendien een reden. Het draagt bij aan een hoger doel: dit avontuur dat we samen wilden aangaan. Ik wil graag nu veel tijd met mijn kinderen besteden en ik wil er ook van genieten. Dus…zoek je eigen gewenste balans en gebruik dat als uitgangspunt. Wees bereid (en erop voorbereid) om in werkelijkheid, voor langere of kortere periodes van die balans af te wijken. Als je maar weet waar je uiteindelijk weer wilt uitkomen!

Geduld, volharding en vertrouwen
Eerlijk is eerlijk: met die bewustwording ben ik er nog niet. Ik heb namelijk nog steeds veel momenten van onrust en soms ook frustratie. Het is niet niks om met je gezin naar een vreemd land te verhuizen. Iedereen uit ritme en regelmaat. Gemis van familie en vrienden en het oude ‘thuis’ speelt een rol. Ik realiseer me dat ik een bedrijf aan het opstarten ben, in een vreemd land, in een land met verschillende culturen die relatief nieuw zijn voor me. Dat alles gaat niet zomaar. Ik realiseer me dat ik veel te snel wil. Alweer. ‘No succes without failure’. Alle succesvolle bedrijven zijn ook ooit klein gestart. Rustig aan dus. De komende tijd komt het aan op geduld, volharding en vertrouwen.

Advertentie

…..zet eerst zelf uw zuurstofmasker op!

Het blijft iets ingewikkelds; goed voor je kinderen zorgen en tegelijkertijd goed voor jezelf zorgen! Of misschien wel in het algemeen: goed voor jezelf zorgen. Ik hoor er heel veel vrouwen over, en zeker nu ik hier in het buitenland aan het settelen ben. Veel vrouwen om mij heen herkennen het. Als de kinderen veel zorg nodig hebben, hebben vrouwen de neiging om eerst voor de kinderen te zorgen en dan pas voor zichzelf. En ik ken ook mannen, zij het wat minder in aantal, die deze eigenschap hebben.

Reist u met kinderen…
Wie eens in een vliegtuig is gestapt, weet dat de vliegmaatschappij daarover duidelijke instructies geeft: bij calamiteiten eerst je eigen zuurstofmasker op zetten en dan pas je kinderen helpen. En dat is niet voor niks. Ik hoef het niet uit te spellen maar doe het toch: als je zelf geen lucht meer krijgt, ben je niet in staat je kinderen een zuurstofmasker om te doen! En ze kunnen het wellicht niet zelf. Dus dan leggen moeder én kids het loodje. Mee eens? Mooi! Dan hebben we het rationele deel gehad.

Ratio, emotie en de praktijk
Het is onze emotie of misschien wel ons instinct dat ons de verkeerde kant uit stuurt. De meeste mannen die dit lezen zullen instemmend knikken. Vrouwen en hun emoties…Maar beste allemaal; ook de praktijk vraagt soms iets anders. In mijn geval: als je kinderen uit hun vertrouwde omgeving haalt en in een vreemd land, zonder vrienden, op een nieuwe school, waar men een andere taal spreekt, plant….tja, dan hebben ze heel veel extra zorg en aandacht nodig. En uitbesteden kan vaak technisch gezien, maar niet altijd! En inderdaad, emotioneel gezien is dat lastiger. Juist in die momenten hebben kinderen meer behoefte aan jou/jullie als ouder(s) dan normaal. Het is niet anders dan dat je de tijd op een dag maar één keer kunt besteden. Iets schiet er dus bij in. Dat begint hier in huis meestal bij mijn ontbijt of lunch. Sporadisch. Het wordt echter serieuzer als het meer dan dat is, en vaker.

Geven en nemen
Ieder mens is anders en heeft zijn eigen balans van geven en nemen. Dat is sterk verbonden met de persoonlijke energiebalans. Wie verbruikt, moet opladen. Als die balans verstoord is, gaat er iets niet goed. Als je alleen maar neemt, zal je omgeving protesteren. Als je te veel geeft, zal je lijf en je geest protesteren. Je wordt moe en vermoeider, slapen helpt niet meer afdoende. Je bent niet meer vrolijk en zelf een beetje down misschien. Alles is je teveel. Dan is het tijd om in actie te komen.

Stijle ‘leercurves’
Met een goede vriendin sprak ik, in de tijd dat we net werkten, vaak over onze leercurves. Tijdens tijden van stijle leercurves, hadden we veel te bespreken en heel veel lol in het analyseren van de lessen die we leerden. Het is een tijdje stil geweest op het gebied van de leercurves. Doordat we zo druk bezig waren ons hoofd boven water te houden in de combinatie van werk en gezin. Niet dat we niks leerden, nee, we deden niks anders. Alleen, we hadden geen tijd om het te bespreken. En dat hadden we wel nodig. Want het mooie van erover praten, is dat je jezelf bewust maakt van wat je leert. En dat je het dus een volgende keer kunt toepassen. Die tijd hebben we gehad. Want nu is het weer tijd om erover te praten, ervan te leren, en het te delen!

Een stukje van mijn leercurve
Er zijn een aantal lessen die ik in de loop der jaren geleerd heb, als ik in de situatie ben dat ik (even)niet goed genoeg voor mezelf zorg:

Zorg dat je je bewust bent van wat er gebeurt.
Laat het niet gewoon gebeuren. Analyseer het! Ik ken inmiddels mijn signalen en kom dus makkelijker in actie.

Benoem welke dingen jouw energie uitputten en welke dingen jou energie geven.
Dit is ‘tricky’ want als jij en je energiehuishouding in balans zijn, kan dat heel anders zijn dan als jouw energiebalans verstoord is. Let wel: ik vind het heerlijk om tijd met de kinderen te besteden en te zorgen dat het huis gezellig is. Dit verandert compleet als dit echter mijn enige dagtaak is, het enige waar ik tijd aan besteed, en ik daarbij bijvoorbeeld heel veel auto moet rijden over de snelweg. Dus ga na welke combinaties van activiteiten voor jou een positieve energie opleveren!

Breng structuur in je dag.
Als je weinig energie en/of tijd hebt, word je al gauw gelaten of reactief. Draai dat om: zorg dat je pro-actief wordt. Maak een planning. Kies de activiteiten bewust. Zorg ervoor dat jij tijd creëert om weer op te laden!

Durf om hulp te vragen en aan te geven dat je het even zwaar hebt!
Doe het niet allemaal zelf! We willen graag het idee hoog houden dat we het allemaal aankunnen. Dus houden we het lekker voor onszelf als het niet goed gaat. Juist het uitspreken dat je er even niet uitkomt, brengt een hele andere dynamiek. Er zijn namelijk veel mensen die het herkennen en zomaar een goede tip hebben. Of een ontnuchterende relativering. En tenslotte zijn er mensen die je heel graag helpen. Je echtgenoot of partner bijvoorbeeld! 🙂

Kom in actie.
Zorg dat er iets verandert in de dagelijkse dynamiek. Vanzelf of met meer slaap kom je er niet.

Dus: zet eerst zelf uw zuurstofmasker op, en iedereen is blij(er)!

En ik ga het gewoon doen!

Sollicitatiecoaching
Ik ga het nu doen, gewoon omdat ik het zelf zo leuk vind: sollicitatiecoaching! WerkmetjeGezin gaat jou als vrouwlijke professional helpen bij het benoemen van jouw persoonlijke essenties, het opstellen van jouw persoonlijk profiel (inclusief Q4 stijlprofiel), maakt dat jij netwerken op jouw manier leuk gaat vinden en dat jij de baan kiest die bij jou past. En dan kiezen ze voor jou! Natuurlijk helpen we ook bij het schrijven van brieven of andere creatieve vormen van reageren op een vacature.

Vrienden en kennissen
Ik doe het al veel langer, in mijn vrienden en kennissenkring. Gewoon als vriendendienst. Zojuist vroeg me weer iemand om hulp. Ik merk dat ik het heel graag doe en er zelf veel energie van krijg. Ik ga het niet meer tussendoor doen en en niet meer alleen voor vrienden en kennissen, maar gewoon voor het echie. Ik kan dit gewoon echt goed. Mijn vrienden komen niet voor niks steeds naar mij terug.

Ook straks vanuit Kuala Lumpur
Het mooie is dat ik het online kan doen en dus vanuit Kuala Lumpur straks. Face tot face gesprekken via skype of facetime, we kunnen gebruik maken van social media of ouderwets via email en het gedragsprofiel neem ik online af.

Van het een komt het ander
Ook in Maleisie wil ik de vrouwelijke professionals gaan helpen. Ik wil ook daar het verschil maken voor de werkende vrouwen en mijn ervaring op dit gebied met hen te delen. De overtuiging dat ik WerkmetjeGezin voort wil zetten in Maleisie wordt steeds sterker. En ik wil meer; ik wil het uitbouwen. En nu is vandaag, toen ik zat te brainstormen over de nieuwe dienst van sollicitatiecoaching, ineens een nieuwe droom ontstaan.

Visioen
Ik was vandaag in een van de leukste winkels in ons dorp. Het is een winkel met de leukste kadootjes voor anderen en jezelf en het is ook gewoon een fijne plek om te zijn. En steeds als ik er ben heb ik wel een fijn gesprek. En vaak als ik er weg loop heb ik meer energie en een goed idee. Ineens kreeg ik een visioen; hoe gaaf zou het zijn als ik in Kuala Lumpur een WerkmetjeGezin locatie zou openen.

Een nieuwe droom
Een plek voor vrouwelijke professionals en hun werkgevers. Een fysieke plek waar de vrouwen komen voor inspiratie, voor een fijn gesprek, voor onze diensten, voor lange termijn begeleiding en voor korte termijn begeleiding. Een plek waar werkgevers komen om te overleggen, advies in te winnen, of op een rustige plek een gesprek te hebben met een werknemer, voor onze diensten, voor lange termijn begeleiding en voor korte termijnbegeleiding. Het visoen is een nieuwe droom geworden. Bij deze!

Ik houd jullie op de hoogte!

WerkmetjeGezin voor gevorderden

Sinds wij terug zijn van onze kleine ‘sabbatical’ in Australië is er veel gebeurd. We zijn inmiddels zo’n vier maanden terug. Je zult wel denken dat we inmiddels weer helemaal terug in het ‘gewone’ leven zijn. Niets is minder waar.

Het gewone leven
Eén week nadat wij weer aan het werk gingen, vroegen ze mijn man of hij niet voor zijn werk naar Maleisië wilde. Hij vertelde het mij over een telefoon. De sprankel in zijn stem verraadde mij meteen wat zijn eerste reactie was. En mijn eerste reactie? Uhhh, Maleisië? Azië? Zo snel mogelijk? We hadden toch gesproken over een paar jaar Australië…over een jaar of twee? En toch voelde ik ook enthousiasme. Ik moest het laten bezinken. Alles op zijn kop.

Ankers
Het is zo dat ik heel erg in voor het avontuur ben. Het ontdekken van buitenlandse culturen en landen is voor mij een van de mooiste dingen in het leven. En toch ging ik ‘in de ankers’. Mijn reactie was voornamelijk gericht op mij en mijn werk: “En ik dan?” Stel dat we dat gingen doen. Wat ging ik dan daar doen? En moest ik, nu ik het zo naar mijn zin had met mijn werk, hier dan alles loslaten? In wat voor een wereld kwam ik daar dan terecht? Een expat wereld? Hoe ziet die er uit? Werd ik dan de ‘vrouw-van’? En hoe zat het dan met mijn (financiële) zelfstandigheid? En moest ik dan mijn leven met al die fijne mensen loslaten?

Loslaten
Mijn reactie was er een van vastgrijpen aan wat ik had. Bovendien deed ik zomaar een paar niet- gefundeerde aannames. We hadden net zo’n fijne, en soms nog een beetje wankele, balans gevonden waarbij werk en gezin op een prettige manier geïntegreerd waren. De kinderen genoten daar zichtbaar van. Ik was zo lekker bezig met mijn werk en was echt aan het verzilveren waar ik de afgelopen drie jaar zo hard voor gewerkt had. Mijn initiatieven met WerkmetjeGezin stonden in de startblokken en de eerste vruchten begonnen zich al af te werpen. Dat zou ik daar niet meer voorelkaar krijgen.

Kijken, denken, plannetje maken, doen!
In Australië hadden we een stokpaardje. Als onze kinderen onbezonnen acties deden zeiden we: “Kijken…denken…plannetje maken…doen! In die volgorde en niet meteen doen.” Nadat ik her en der over het nieuws van Maleisië had gesproken, bedacht ik dat ik dit riedeltje zelf niet toepaste. Ik heb niet voor niets ooit voor een studie internationale economie gekozen en in het buitenland stages gelopen. Dit is wat ik/we altijd al wilden! Ik moest meer in mogelijkheden denken. Dus nadat Jacques al een week in Kuala Lumpur was geweest, zijn we er samen naartoe gegaan. Ik heb mijn ogen uitgekeken.

Op missie
We zijn een week samen in Kuala Lumpur geweest. Ik ging op een missie. Uiteraard wilde ik ervaren hoe de stad Kuala Lumpur was. Ik wilde zelf zien en voelen hoe we er zouden kunnen wonen, scholen voor de kinderen bekijken, praten met mensen die er woonden en sfeer proeven. Ik had behoorlijk wat afspraken voor ons gemaakt met mensen die ik via mijn netwerk had kunnen benaderen.

Eigenlijk weet ik dat wij als gezin, vooropgesteld dat iedereen gezond is natuurlijk, het overal kunnen redden. We kunnen het redden zolang wij als ouders samen lekker in ons vel zitten. En daar was mijn missie op gericht. Mijn man ging een hele gave uitdaging tegemoet, is gek op tropisch weer, en zou ons bij zich hebben. Maar ik moest daar ook lekker in mijn vel zitten. Wat zou ik daar nodig hebben?

Ik wil mij professioneel blijven ontwikkelen en groeien. Dus ik zou daar willen werken. Een financiële drijfveer is daarbij niet onbelangrijk en toch van ondergeschikt belang aan de professionele ontwikkeling. Zo lang ik mij professioneel blijf ontwikkelen, kan ik op elk moment weer financiële onafhankelijkheid bereiken. Bovendien is werk voor mij een manier om samen met anderen mijn behoefte aan creativiteit, ontwikkeling, ondernemerschap en resultaatgerichtheid in de praktijk te brengen.

Wow
Ik geloof dat ik na twee dagen Kuala Lumpur om was. Wat een geweldige energie en sfeer! Wat me het meest opviel was de economische ‘vibe’ en hoe multi-cultureel de samenleving is. Bovendien had ik het geluk om er in de week van internationale vrouwendag te zijn. Daardoor kon ik in de kranten lezen over het onderwerp vrouw en werk.

Ik zag dat er veel vrouwen opgeleid zijn en (voornamelijk full-time) werken. Deze vrouwen kampen, net als velen hier, met de moeilijkheid van doordringen naar de top en het combineren van zorg (niet alleen voor hun kinderen trouwens) en werk. De overheid heeft een target van 30% vrouwen in de top in 2016 en is een ‘management development’ programma gestart voor deze vrouwen. Een programma met zowel inhoudelijke en vaardigheidstrainingen en met persoonlijke coaching. Er is bijvoorbeeld ook een ‘Malaysian Working Mom Forum’. Ik mocht zelfs een activiteit meemaken, georganiseerd, in het kader van Internationale Vrouwendag, voor de vrouwen van het bedrijf van mijn man. Alsof het zo moest zijn. Ik zou me hier prima gaan vermaken!

WerkmetjeGezin voor gevorderden
Dat ontdekt hebbende, wist ik waarom ik naar Maleisië wilde gaan. Ik wist ook dat ik me daar zakelijk nuttig zou kunnen maken. En toch zou het vast niet makkelijk worden.

De kinderen zullen extra aandacht nodig hebben de eerste maanden en het werk van mijn man zal veel vragen. Ik zal dus wel heel goed moeten opletten dat ik ook genoeg ruimte voor mezelf zou creëren. Ik heb, als vele moeders, toch de neiging om mezelf dan op de laatste plaats te laten komen. Maar dan gaan we het niet redden. Ik heb hier thuis ook nooit de makkelijkste weg gekozen. En toch, als het doorgaat, als we naar Maleisië gaan verhuizen, wordt het volgens mij WerkmetjeGezin voor gevorderden!

Terug van een mooie reis

Terug van een mooie reis
Twee weken zijn we nu terug na onze reis door Australië. De reis begon bij onze familie in Brisbane. Vervolgens zijn we, afwisselend langs de kust en stukjes het binnenland in, afgezakt richting Melbourne. Een plan hadden we niet echt. Er stonden twee dingen vast en dat was dat we rond oud en nieuw vrienden zouden ontmoeten in Sydney en ons vliegticket terug naar huis vanuit Melbourne. Zes weken lang geen planning en massa’s moois te ontdekken. Het was voor het eerst dat we zo’n reis met onze kinderen maakten. Ik had geen idee wat me op dat gebied te wachten stond. En de kinderen zelf natuurlijk nog minder.

‘Dat neemt niemand ons meer af’
Wat heeft deze reis ons veel gegeven! Het is te veel om op te noemen: de familieband; de gezinsband; de band tussen broer en zus; de ontspanning; weer weten wat het is om uitgerust te zijn; het ervaren van fysieke ruimte; het avontuur van elke keer weer iets nieuws; het ontdekken van een andere taal (voor de kinderen uiteraard); het omgaan met mensen uit een andere cultuur; het doen van nieuwe ontdekkingen in het algemeen; de context van geschiedenis (want je kunt wel vertellen over waar captain Cook voor het eerst aan land kwam, maar er zelf staan is natuurlijk veel beter). Reizen geeft perspectief.

Het ‘gewone’ leven
Terug in Nederland begint, na een paar daagjes acclimatiseren, dan toch langzaam weer het gewone leven. Wat een geluk dat we nu deze zonnige vorstperiode meemaken. Want wat is Nederland dan mooi! En wat een geluk dat ik er ben als mijn vriendin slecht nieuws te horen krijgt. Want wat is het fijn om dichtbij je vrienden te zijn! En wat een geluk dat ik uitgerust ben om weer alle geplande en ongeplande dingen van ons leven weer fris op te pakken.

Met een andere blik
Na zo’n reis benader ik die ‘gewone’ dingen vanuit een ander perspectief. Met een andere blik bekijk ik mijn leven. Ik vraag me vaker af: “Waarom doe ik dat? En waarom doe ik dat zó?” Ik heb een ander land ervaren, een andere cultuur, en mensen geobserveerd. Ik heb daar voor mij belangrijke dingen uit meegenomen. Daar wil ik iets van vasthouden: bijvoorbeeld het ontspannen zijn en uitgerust zijn. En mooi ook: je medemens echt zien, nieuwsgierig zijn naar die mens en een praatje met hem of haar maken. Wij leven hier gek genoeg dichter op elkaars lip maar we leven meer langs elkaar heen. Het valt me altijd weer op na een verre reis.

Schakelen
In Australië hoefde ik me niet met zoveel bezig te houden. In ieder geval hing het allemaal aan één ‘kapstokje’: de reis met het gezin in Australië. Geen werk en (bijna) geen sociale context eromheen. Hier zijn er weer veel meer kapstokjes: gezin èn werk, vrienden, buren en kennissen, collega’s en klanten, huishouden en –onderhoud, administratie, school, vriendjes, speelafspraken, boterhammentrommels, sporten en zelfs kleding is weer een kapstokje.

Vrouwen worden altijd gecomplimenteerd dat ze met veel dingen tegelijk bezig kunnen zijn. Het is zeker handig als je kunt koken met een kind op je arm en aan de telefoon je collega’s voor de laatste zaken voor dat belangrijke project. Maar het gebeurt dan ook vaak dat het eten net aanbrand, je kind eigenlijk te laat in bed komt en je net toch iets aan je collega vergeet door te geven. Je wordt er zelf onrustig van. Want wat je doet, is steeds weer schakelen. In één seconde haal je de informatie erbij die je bij dit onderwerp paraat denkt te moeten hebben. En na elk schakelmoment moet je weer opnieuw focus aanbrengen. Dus de informatie over het vorige onderwerp weer gauw parkeren.

Vakantieblues
Ik heb géén vakantieblues gehad. Terwijl we in HongKong op ons vliegtuig wachtten, viel het me op dat ik wel weer zin had om naar huis te gaan. Ik heb een fijn leven. Ik hou van mijn familie, van mijn huis, van mijn buurtje, ik heb hele fijne vrienden en ik vind mijn werk ontzettend leuk. Ik had ook nog wel 6 weken in Australië kunnen blijven en ook had ik weer zin om naar mijn leventje in Nederland te gaan. Ik keek nergens tegenop. Of misschien wel één heel ‘piepkleinbeetje’ tegen één dingetje; dat eeuwige schakelen tussen werk en gezin. Maar ik zit lekker in mijn vel en ik ben (nog steeds) uitgerust. En dat scheelt de wereld!

Het nieuwe werken vergt nieuwe vaardigheden

Meegroeien
Deze week is de week van het nieuwe werken. Het nieuwe werken is er om niet meer weg te gaan. Het is een nieuw verschijnsel dat nog sterk in beweging is. Het dient meerdere doelen; bijvoorbeeld het oplossen van het probleem van ruimtegebrek op kantoor, oplossen van het fileprobleem, het combineren van werk en zorg. Het nieuwe werken kan een verademing zijn voor werkende ouders met jonge kinderen. Zeker voor ouders met stevige ambities in hun werk. Het nieuwe werken is echter zoals het artikel in toegvoegde link zegt niet een product wat je koopt. Er zitten best wat haken en ogen aan. In mijn ogen maakt het dat niet minder aantrekkelijk. Het vergt wel wat aanpassingen. Het succesvol toepassen vergt (ontwikkeling van) specifieke vaardigheden. Hieronder een paar voorbeelden.

Is dit herkenbaar?
– er wordt steeds gezegd dat men afrekent op resultaat. Waarom voel je dan toch dat je verantwoording over je tijd moet afleggen? Vertrouwen of controle? Zelfvertrouwen of goedkeuring halen?
– mensen die midden in de kamer of in de gang van kantoor stilstaan om het laatste mailtje te lezen; ad hoc gedrag of koers houden?
– telefoontjes die tijdens vergaderingen, het eten of andere onhandige momenten regelmatig overgaan. Opnemen of laten gaan? Kun je als je opneemt meteen alle relevante informatie paraat hebben?
– meerdere ‘schakelmomenten’ tussen werk en gezin/zorg op een dag: en iedere keer moet je weer zorgen dat jouw aandacht mee verschuift. Concentratie en focus;
– soms lijkt het wel alsof je nooit even echt tot rust kunt komen: een batterij gaat langer mee als je hem aan de stekker legt tot hij helemaal opgeladen is. Dit geldt ook voor een mens. Hoe zorg jij voor jouw eigen oplaadmomenten?