Voor contact met Patricia Handels kunt u mailen naar: p.handels@workwithwomen.com
WerkmetjeGezin is verbonden met Equilibre.
Equilibre is gevestigd in Rotterdam, in de oude pastorie tegenover Diergaarde Blijdorp.
Cornelis Muschstraat 1-3
3039 WP Rotterdam
010-2124515 (kantoor Rotterdam)
info@equilibre.nl
werkmetjegezin 
Het is hard nodig dat er iets gebeurt. In mijn omgeving zie ik alle generatiegenoten worstelen. (Doorsnee: vrouw rond 30e eerste kind , in totaal uiteindelijk 2 of 3 kinderen, nu deels op basisschool, sommige kinderen nog thuis).
Veelal hoger opgeleid, doch i.i.g. MBO-niveau.
Allen willen mama zijn en toch ook die baan op (hun) niveau.
Als mens niet stilstaan, serieus meedraaien op de arbeidsmarkt, maar tegelijk ook een leuke en toegewijde moeder zijn van je kinderen. Je kinderen niet 4 of 5 dagen naar de opvang hoeven brengen.
Werkelijk ook eens tijd voor jezelf kunnen hebben. Niet jezelf moeten wegcijferen.
Niet moe zijn, continu het gevoel hebben achter de feiten aan te hollen (weer een briefje van de juf met een verzoek, op het laatste moment een kinderfeestje waarvoor een kadootje gekocht moet worden, als een taxichauffeur naar zwemles of clubje etc etc).
‘We kunnen niet alles, we zullen keuzes moeten maken.’ Dat wordt weleens opgemerkt.
Maar wat kan dan minder? Ik geef al zoveel op! (M.n. mijn eigen hobbies en sociale contacten.)
Manlief draait aardig mee in het huishouden. Dat laat links en rechts toch heus nog wel te wensen over, maar ‘ze doen hun best’. De vrouw blijft echter de ballen in de lucht houden. De vrouw is vaak gekke henkie die de grootste zorg voor kinderen en huishouden combineert met een baan. (En dus continu op haar tenen loopt.)
Voor mannen is het in onze maatschappij nog niet gemakkelijk om een goede baan te hebben/behouden voor minder dan 40, laat staan minder dan 32 uur per week. Werkgevers veren nog lang niet allemaal mee met de behoeften die jonge papa’s hebben t.a.v. flexibel werken. Nee, de eisen die aan werknemers gesteld worden, zijn de laatste jaren juist alleen maar opgeschroefd!
En ach, we hebben de tijd niet mee!
Een economische crisis die roet in het eten gooit, van iets wat mogelijk langzaamaan een betere kant op ging.
Wat vreselijk jammer. Het draagvlak op dit vlak is daarmee drastisch geslonken. Voor dit thema, waarvoor ik me hard maak, terwijl ik tegelijkertijd zelf zoekende ben naar een/de oplossing.
Wij zijn eigenlijk de eerste generatie vrouwen waarvan het ‘normaal’ is om werk en zorg te combineren. Zeg maar de maatschappij van het anderhalfverdienersmodel, opgegroeid onder het mom van ‘een slimme meid is op haar toekomst voorbereid.’
Ja, ook ik heb doorgestudeerd. Ben in staat onafhankelijk te zijn als vrouw, mijn eigen kostje te verdienen.
Maar welke prijs moeten we betalen?
Moe(deloos), burnout? Meer gevit op je kinderen dan je zou willen? Veel last van een schuldgevoel? Is het niet richting je kinderen, dan wel t.a.v. je baan.
Je vriendschappen online onderhouden?
Lekker oppervlakkig. Da’s goed voor onze maatschappij!
En welke conclusies trekt de a.s. generatie ouders?
Welke conclusie trekken onze kinderen later?
Wat zouden we anders moeten doen? Wat kúnnen we anders doen?
Zou onze maatschappij gestuurd moeten kunnen worden naar het volgende scenario: dat het ‘normaal’ wordt om een baan van 3 of 4 dagen per week te hebben? Zowel voor mannen als vrouwen, op alle niveaus? Is dat een waanbeeld? Of is dit out-of-the-box-denken op een of andere wijze toch haalbaar?
Zouden er niet nieuwe, kleine, banen gecreeerd kunnen worden in strijkservice, boodschappenservice, kleine klusjes-service, tuinman? Dus onlasten van degenen die werk en zorg intensief combineren?
Gesubsidieerd, dus ook toegankelijk voor anderen dan de rijksten der rijksten? En niet alleen geschikt voor andere papa’s en mama’s, maar ook geschikt voor de langer-blijven-werkende-senioren? En niet alleen actief zijnd in westen of andere drukker bevolkte gebieden, maar – alstublieft – ook voor plattelandsgebieden?
Moeten we soms een 8-daagse week instellen? Of juist de maandag steevast aan het weekend koppelen?
Moeten we het begrip ‘kantoortijden’ oprekken naar van 7 tot 21?
Scholing en subsidie inzetten op ‘hoe samen te werken in teams, waarbij je als mens gemist kan worden op de uren dat je niet werkt?’ (want je kan wel thuis gebeld worden op je ‘papadag’, maar als je tevoren gezegd hebt dat je niet bereikbaar bent omdat je een hele middag in een meeting zit met een klant of een training hebt, of als je ziek bent of met vakantie in het buitenland, kan iets vaak in ene wel wachten tot de volgende dag of kan men wel zelf een oplossing bedenken of een ander ervoor benaderen.) Hé mensen, we hebben tegenwoordig de beschikking over talloze digitale hulpmiddelen. Laten we deze inzetten om ons niet nog gekker te maken met nog meer en altijd, maar om ons te ontlasten!
Oh ja, het is economische crisis. Nog maar even in de koelkast dan maar?
NEE!
Ik wil ook terug kunnen kijken op een leuke tijd als moeder van jonge kinderen!
En evenzogoed niet jaren stilstaan qua ontwikkeling, maar zakelijk ook actief blijven en mijn expertise kunnen benutten.
Zonder oververmoeid, of mogelijk gaandeweg een burnout oplopend.
Zonder echtscheiding, doordat het zo pittig is als koppel om dit gezond vol te houden.
Zonder schadelijke gevolgen voor de mentaliteit van mijn kinderen. Zelfs door wel een goed voorbeeld voor ze te zijn!
Mensen, denk out-of-the-box: wat kunnen we werkelijk doen?
Wat is realiseerbaar?
Beste Hetty,
Ik heb geprobeerd je een email te sturen. Die werd gebounced. Mocht je van gedachten hierover willen wisselen, neem gerust contact met ons op.