Werk ik of werk ik niet?

Toen we zeker wisten dat we naar Kuala Lumpur gingen verhuizen, wist ik ook dat ik mijn werk in Nederland moest stoppen. Daar zat mijn grootste twijfel rondom de stap om naar Maleisië te verhuizen. Ik zou tot 1 mei alles afronden. Daarna ging ik me volledig richten op alle organisatie rond de verhuizing en de begeleiding van de kinderen. Ik had twijfel, en tegelijkertijd ook het vertrouwen dat er in onze nieuwe woonplaats genoeg te doen was waar ik mijn bijdrage aan zou kunnen leveren.

Projectleider
Op het moment van stoppen, viel ik niet in een gat zoals ik had verwacht. Er was geen gat. Ik rolde namelijk door in mijn nieuwe ‘baan’. Ik was een soort projectleider: projectleider verhuizing en afscheid. Dat was een prima baan met best wel wat uitdagingen. En ik kon het (meestal) goed combineren met de zorg voor de kinderen.

Vakantie
Eind juli vertrokken we na een leuke tijd van veel warm afscheid. In Kuala Lumpur aan gekomen, leek het in de eerste tijd alsof we op vakantie waren. Dat was erg aangenaam uiteraard. Maar toen de school van de kinderen begon, was dat gelijk over. Ook voor mij.

Gewone leven
In die eerste maanden was het vaak een worsteling. Mijn rol bestond voor een groot deel uit autorijden. Dat rijden is hier bittere noodzaak. Je doet echt niets zonder auto. Naast alle mooie en leuke dingen een groot nadeel van hier wonen overigens. Des te meer omdat het verkeer druk en chaotisch is. Ik stelde mezelf volledig in dienst van het welzijn van de kinderen. Ook dat was nodig. Een zeer waardevolle en op lange termijn een zeer dankbare taak, op het moment zelf soms een zeer ondankbare taak. Er werd heel veel van ons allemaal gevergd en dat had zo zijn emotionele gevolgen. Moeders zijn net een soort boksbal; lekker om je op af te reageren. Er waren te weinig momenten om energie op te doen. En hemel, wat miste ik mijn werk, mijn eigen ding, mijn momenten om dingen te overdenken en te bedenken. Er was altijd wel iemand die me nodig had of iets wat moest gebeuren.

En dan steeds die vragen..
Omdat ik veel nieuwe mensen ontmoet, krijg ik een aantal vragen geregeld terug. Zoals: “ Waar kom je vandaan?” “Wat doet je man?” en “Werk jij ook?” Op die laatste vraag antwoordde ik in het begin met “Nee” en “Jammer genoeg niet”, later met “ Nog niet”. Iedere keer werd ik met mezelf geconfronteerd. Met mijn ‘werkwens’ en mijn onrust.

Als water en brood
Toch heb ik al wat dingen opgestart. Dat moest wel. Het hielp me om het hoofd boven water te houden. Mijn gezin is mijn water, mijn werk is mijn brood. Of andersom. Ik kan niet zonder het één en niet zonder het ander. In al die drukte van het settelen, vond ik dus toch de tijd om een jaarplan voor 2013 op te stellen. Ik ben al een paar keer op acquisitiepad geweest en in gesprek met een bedrijf voor twee trainingen! Ik bouw langzaam aan een lokaal, zakelijk netwerk. Ik maakte zelfs de eerste versie van de website voor workwithwomen.com. En ik schrijf af en toe voor websites en boeken. Iets waar ik ongelooflijk van geniet.

Ja, ik werk!
Als je het goed bekijkt, ben ik nooit echt gestopt met werken. De verhouding tussen werk en gezin was alleen totaal anders dan voorheen! In het nieuwe jaar zal de verdeling tussen werk en gezin langzaam weer in de buurt komen van hoe ik haar het liefste heb. En al schrijvende leer ik mezelf wat ik anderen leer: dat is nou precies waar het combineren van werk en gezin om draait!

De basis van het combineren van werk en gezin
Het combineren van werk en gezin is een hobbelige weg. Vaak loopt het door elkaar heen. Er is voor de meeste moeders geen deur dik genoeg om dicht te trekken en het een of het andere achter je te laten. De tijdelijke afwijking van mijn ideale balans heeft bovendien een reden. Het draagt bij aan een hoger doel: dit avontuur dat we samen wilden aangaan. Ik wil graag nu veel tijd met mijn kinderen besteden en ik wil er ook van genieten. Dus…zoek je eigen gewenste balans en gebruik dat als uitgangspunt. Wees bereid (en erop voorbereid) om in werkelijkheid, voor langere of kortere periodes van die balans af te wijken. Als je maar weet waar je uiteindelijk weer wilt uitkomen!

Geduld, volharding en vertrouwen
Eerlijk is eerlijk: met die bewustwording ben ik er nog niet. Ik heb namelijk nog steeds veel momenten van onrust en soms ook frustratie. Het is niet niks om met je gezin naar een vreemd land te verhuizen. Iedereen uit ritme en regelmaat. Gemis van familie en vrienden en het oude ‘thuis’ speelt een rol. Ik realiseer me dat ik een bedrijf aan het opstarten ben, in een vreemd land, in een land met verschillende culturen die relatief nieuw zijn voor me. Dat alles gaat niet zomaar. Ik realiseer me dat ik veel te snel wil. Alweer. ‘No succes without failure’. Alle succesvolle bedrijven zijn ook ooit klein gestart. Rustig aan dus. De komende tijd komt het aan op geduld, volharding en vertrouwen.

Advertentie

Over vrouwen en barcodes

Vrouwen
Al twee maanden woon ik alweer in Kuala Lumpur. Wat heb ik in die korte tijd al veel verschillende vrouwen gezien en ontmoet! Zonder te willen stigmatiseren noem ik een aantal categorieën: Maleisische vrouwen, Chinese vrouwen, Indiase vrouwen, Britse vrouwen, Nederlandse vrouwen, expat vrouwen, locale vrouwen, islamitische vrouwen, (gescheiden) Filippijnse vrouwen, werkende vrouwen, werkzoekende vrouwen, niet werkende vrouwen, topvrouwen in bedrijfsleven en onderwijs, vrouwen in burka…Het zijn allemaal vrouwen en wat zijn ze ook verschillend! Wat beweegt hen? Waarom doen ze wat ze doen? Wat zijn hun ambities? En wat zijn hun teleurstellingen? Combineren zij werk en gezin? Hoe dan? Met betrekking tot dit onderwerp draaien mijn hersenen, naast al het geregel en uitvinden van al het nieuws, op volle toeren.

Geen oordeel
We verschillen allemaal in hoe we in het leven staan; onafhankelijk, afhankelijk, vrij of niet vrij, moeder of niet moeder, en veel meer. Ik probeer alles wat ik zie zonder oordeel te observeren, puur uit nieuwsgierigheid. En dat is soms moeilijk! Met name als je in een hotel logeert waar je een van de weinigen bent die niet in burka rondloopt. Dat is een bizarre ervaring.

Net een Albert Heijn kassa
Heb jij niet ook de neiging om alles maar ook vooral mensen te scannen en aan je eigen kaders af te meten? Ik weet het niet zeker maar volgens mij is dat gewoon hoe je brein werkt. Je gevoel spreekt direct, zij het door middel van vage signalen. Tegelijkertijd gaat je brein op basis van een aantal kenmerken, als een kassa bij de Albert Heijn, scannen welk product uit welke categorie je voor je hebt en welke prijs (lees: eindoordeel) erbij hoort. En je brein heeft door de jaren heen categorieën gemaakt op basis van jouw ervaringen. Dat is goed, want het geeft je bijvoorbeeld ook een signaal over wie je kunt vertrouwen en wie niet. Of in ieder geval wanneer je op je hoede moet zijn. En met de één klikt het nou eenmaal beter dan met de ander. Heel handig. Maar je kunt je vergissen, als je niet goed observeert en te snel over gaat naar het ‘categoriseren’, als je sinalen verkeerd interpreteert, al je te snel denkt dat je het al weet.

Barcodes voor mensen
Gelukkig hebben mensen geen barcode. Gelukkig werkt het niet zo. Door de jaren heen heb ik geleerd dat hoe opener en oprechter je mensen benadert, hoe prettiger je leeft. Als jij in staat bent dat automatisme van het scannen naar de jouw bekende hokjes even op de achtergrond te houden, gebeuren er op zijn minst twee mooie dingen. Ten eerste krijg je meer informatie en geef jij ook meer informatie. Simpelweg omdat je alles meer open benadert. Je luistert beter! Dus kun je ook beter bepalen wat je gemeenschappelijk hebt, wat je van elkaar kunt leren en of er een klik is. Bovendien geef je jouw brein de kans om iets nieuws te registreren en te leren, om dingen anders te zien. Misschien maakt je brein meer hokjes aan. Prima. In ieder geval is er meer plek voor meer nuance, een ander perspectief, meer begrip, meer ruimte voor diversiteit.

En wat je geeft…
Met die openheid wil ik hier al het nieuws benaderen. En ik merk nu al, dat is een heel ontspannende manier om in een nieuwe stad en gemeenschap te aarden. En wat je geeft, krijg je meestal ook terug!

En ik ga het gewoon doen!

Sollicitatiecoaching
Ik ga het nu doen, gewoon omdat ik het zelf zo leuk vind: sollicitatiecoaching! WerkmetjeGezin gaat jou als vrouwlijke professional helpen bij het benoemen van jouw persoonlijke essenties, het opstellen van jouw persoonlijk profiel (inclusief Q4 stijlprofiel), maakt dat jij netwerken op jouw manier leuk gaat vinden en dat jij de baan kiest die bij jou past. En dan kiezen ze voor jou! Natuurlijk helpen we ook bij het schrijven van brieven of andere creatieve vormen van reageren op een vacature.

Vrienden en kennissen
Ik doe het al veel langer, in mijn vrienden en kennissenkring. Gewoon als vriendendienst. Zojuist vroeg me weer iemand om hulp. Ik merk dat ik het heel graag doe en er zelf veel energie van krijg. Ik ga het niet meer tussendoor doen en en niet meer alleen voor vrienden en kennissen, maar gewoon voor het echie. Ik kan dit gewoon echt goed. Mijn vrienden komen niet voor niks steeds naar mij terug.

Ook straks vanuit Kuala Lumpur
Het mooie is dat ik het online kan doen en dus vanuit Kuala Lumpur straks. Face tot face gesprekken via skype of facetime, we kunnen gebruik maken van social media of ouderwets via email en het gedragsprofiel neem ik online af.

Van het een komt het ander
Ook in Maleisie wil ik de vrouwelijke professionals gaan helpen. Ik wil ook daar het verschil maken voor de werkende vrouwen en mijn ervaring op dit gebied met hen te delen. De overtuiging dat ik WerkmetjeGezin voort wil zetten in Maleisie wordt steeds sterker. En ik wil meer; ik wil het uitbouwen. En nu is vandaag, toen ik zat te brainstormen over de nieuwe dienst van sollicitatiecoaching, ineens een nieuwe droom ontstaan.

Visioen
Ik was vandaag in een van de leukste winkels in ons dorp. Het is een winkel met de leukste kadootjes voor anderen en jezelf en het is ook gewoon een fijne plek om te zijn. En steeds als ik er ben heb ik wel een fijn gesprek. En vaak als ik er weg loop heb ik meer energie en een goed idee. Ineens kreeg ik een visioen; hoe gaaf zou het zijn als ik in Kuala Lumpur een WerkmetjeGezin locatie zou openen.

Een nieuwe droom
Een plek voor vrouwelijke professionals en hun werkgevers. Een fysieke plek waar de vrouwen komen voor inspiratie, voor een fijn gesprek, voor onze diensten, voor lange termijn begeleiding en voor korte termijn begeleiding. Een plek waar werkgevers komen om te overleggen, advies in te winnen, of op een rustige plek een gesprek te hebben met een werknemer, voor onze diensten, voor lange termijn begeleiding en voor korte termijnbegeleiding. Het visoen is een nieuwe droom geworden. Bij deze!

Ik houd jullie op de hoogte!

WerkmetjeGezin voor gevorderden

Sinds wij terug zijn van onze kleine ‘sabbatical’ in Australië is er veel gebeurd. We zijn inmiddels zo’n vier maanden terug. Je zult wel denken dat we inmiddels weer helemaal terug in het ‘gewone’ leven zijn. Niets is minder waar.

Het gewone leven
Eén week nadat wij weer aan het werk gingen, vroegen ze mijn man of hij niet voor zijn werk naar Maleisië wilde. Hij vertelde het mij over een telefoon. De sprankel in zijn stem verraadde mij meteen wat zijn eerste reactie was. En mijn eerste reactie? Uhhh, Maleisië? Azië? Zo snel mogelijk? We hadden toch gesproken over een paar jaar Australië…over een jaar of twee? En toch voelde ik ook enthousiasme. Ik moest het laten bezinken. Alles op zijn kop.

Ankers
Het is zo dat ik heel erg in voor het avontuur ben. Het ontdekken van buitenlandse culturen en landen is voor mij een van de mooiste dingen in het leven. En toch ging ik ‘in de ankers’. Mijn reactie was voornamelijk gericht op mij en mijn werk: “En ik dan?” Stel dat we dat gingen doen. Wat ging ik dan daar doen? En moest ik, nu ik het zo naar mijn zin had met mijn werk, hier dan alles loslaten? In wat voor een wereld kwam ik daar dan terecht? Een expat wereld? Hoe ziet die er uit? Werd ik dan de ‘vrouw-van’? En hoe zat het dan met mijn (financiële) zelfstandigheid? En moest ik dan mijn leven met al die fijne mensen loslaten?

Loslaten
Mijn reactie was er een van vastgrijpen aan wat ik had. Bovendien deed ik zomaar een paar niet- gefundeerde aannames. We hadden net zo’n fijne, en soms nog een beetje wankele, balans gevonden waarbij werk en gezin op een prettige manier geïntegreerd waren. De kinderen genoten daar zichtbaar van. Ik was zo lekker bezig met mijn werk en was echt aan het verzilveren waar ik de afgelopen drie jaar zo hard voor gewerkt had. Mijn initiatieven met WerkmetjeGezin stonden in de startblokken en de eerste vruchten begonnen zich al af te werpen. Dat zou ik daar niet meer voorelkaar krijgen.

Kijken, denken, plannetje maken, doen!
In Australië hadden we een stokpaardje. Als onze kinderen onbezonnen acties deden zeiden we: “Kijken…denken…plannetje maken…doen! In die volgorde en niet meteen doen.” Nadat ik her en der over het nieuws van Maleisië had gesproken, bedacht ik dat ik dit riedeltje zelf niet toepaste. Ik heb niet voor niets ooit voor een studie internationale economie gekozen en in het buitenland stages gelopen. Dit is wat ik/we altijd al wilden! Ik moest meer in mogelijkheden denken. Dus nadat Jacques al een week in Kuala Lumpur was geweest, zijn we er samen naartoe gegaan. Ik heb mijn ogen uitgekeken.

Op missie
We zijn een week samen in Kuala Lumpur geweest. Ik ging op een missie. Uiteraard wilde ik ervaren hoe de stad Kuala Lumpur was. Ik wilde zelf zien en voelen hoe we er zouden kunnen wonen, scholen voor de kinderen bekijken, praten met mensen die er woonden en sfeer proeven. Ik had behoorlijk wat afspraken voor ons gemaakt met mensen die ik via mijn netwerk had kunnen benaderen.

Eigenlijk weet ik dat wij als gezin, vooropgesteld dat iedereen gezond is natuurlijk, het overal kunnen redden. We kunnen het redden zolang wij als ouders samen lekker in ons vel zitten. En daar was mijn missie op gericht. Mijn man ging een hele gave uitdaging tegemoet, is gek op tropisch weer, en zou ons bij zich hebben. Maar ik moest daar ook lekker in mijn vel zitten. Wat zou ik daar nodig hebben?

Ik wil mij professioneel blijven ontwikkelen en groeien. Dus ik zou daar willen werken. Een financiële drijfveer is daarbij niet onbelangrijk en toch van ondergeschikt belang aan de professionele ontwikkeling. Zo lang ik mij professioneel blijf ontwikkelen, kan ik op elk moment weer financiële onafhankelijkheid bereiken. Bovendien is werk voor mij een manier om samen met anderen mijn behoefte aan creativiteit, ontwikkeling, ondernemerschap en resultaatgerichtheid in de praktijk te brengen.

Wow
Ik geloof dat ik na twee dagen Kuala Lumpur om was. Wat een geweldige energie en sfeer! Wat me het meest opviel was de economische ‘vibe’ en hoe multi-cultureel de samenleving is. Bovendien had ik het geluk om er in de week van internationale vrouwendag te zijn. Daardoor kon ik in de kranten lezen over het onderwerp vrouw en werk.

Ik zag dat er veel vrouwen opgeleid zijn en (voornamelijk full-time) werken. Deze vrouwen kampen, net als velen hier, met de moeilijkheid van doordringen naar de top en het combineren van zorg (niet alleen voor hun kinderen trouwens) en werk. De overheid heeft een target van 30% vrouwen in de top in 2016 en is een ‘management development’ programma gestart voor deze vrouwen. Een programma met zowel inhoudelijke en vaardigheidstrainingen en met persoonlijke coaching. Er is bijvoorbeeld ook een ‘Malaysian Working Mom Forum’. Ik mocht zelfs een activiteit meemaken, georganiseerd, in het kader van Internationale Vrouwendag, voor de vrouwen van het bedrijf van mijn man. Alsof het zo moest zijn. Ik zou me hier prima gaan vermaken!

WerkmetjeGezin voor gevorderden
Dat ontdekt hebbende, wist ik waarom ik naar Maleisië wilde gaan. Ik wist ook dat ik me daar zakelijk nuttig zou kunnen maken. En toch zou het vast niet makkelijk worden.

De kinderen zullen extra aandacht nodig hebben de eerste maanden en het werk van mijn man zal veel vragen. Ik zal dus wel heel goed moeten opletten dat ik ook genoeg ruimte voor mezelf zou creëren. Ik heb, als vele moeders, toch de neiging om mezelf dan op de laatste plaats te laten komen. Maar dan gaan we het niet redden. Ik heb hier thuis ook nooit de makkelijkste weg gekozen. En toch, als het doorgaat, als we naar Maleisië gaan verhuizen, wordt het volgens mij WerkmetjeGezin voor gevorderden!