Een sneller kloppend hart

Fan van youtube
Wat is youtube toch een mooi medium. Vandaag keek ik twee filmpjes die mijn hart sneller lieten kloppen. Ze hadden op het eerste gezicht niks met elkaar te maken. Ik zal ze niet gauw vergeten.

De kracht van klassieke muziek
Het ene filmpje was van Benjamin Zander over ‘The transformative power of classical music’. Deze dirigent van het Boston Philharmonic Orchestra heeft zich tot doel gesteld alle (!) mensen in de wereld te laten houden van klassieke muziek. Nogal een opgave, denk je. En toch; hij laat je geloven dat het hem gaat lukken. Nu ben ik opgegroeid met klassieke muziek. We speelden allemaal een muziekinstrument thuis, speelden veel klassieke muziek (samen) en luisterden er ook naar. Het filmpje (van 20 minuten waarvan geen één verveelt) liet me weer eens heel intens voelen hoe bijzonder en mooi muziek in je leven is. Hoeveel meer klassieke muziek met je kan doen, dan de liedjes die je doorgaans op de radio hoort. Benjamin Zanders verhaal liet me bovendien geloven dat het hem inderdaad zou lukken. Dat hij inderdaad alle mensen, en zelfs die, die absoluut niet van klassieke muziek zeggen te houden, zal beroeren met zijn verhaal en zijn muziek. Het filmpje beroerde mij dan ook, liet me voelen, gaf me een stoot energie, liet me nadenken over mijn dromen en ambities en gaf me kracht!

Een rolmodel
Het tweede filmpje was een interview met Sheryl Sandberg, ‘Chief Operating Officer’ van Facebook. Sheryl Sandberg heeft een boek geschreven en heeft een ‘community’ opgericht, beiden genaamd Lean In. “Lean In is a global community committed to offering women the encouragement and support to lean in to their ambitions.” Het is niet zo moeilijk voor te stellen dat ik als initiatiefnemer van WerkmetjeGezin en WorkwithWomen daar heel blij van word. Ik heb mijn missie, of die van WorkwithWomen, een aantal maanden geleden als volgt omschreven: “To inspire and support professional women in realizing their dreams and ambitions and to build bridges between male and female values, communication and way of working!” Dus ik ben blij met het initiatief van Sheryl Sandberg en ga haar boek zeker kopen!

Aanmoediging
Sheryl’s missie lijkt op de van mij. Sterker nog: hij is dezelfde. En hij is, net als de mijne, vanuit kracht geformuleerd. Ze wil de vrouwen aanmoedigen en steunen. Ze wil hen aanmoedigen en steunen voor zichzelf op te komen, elkaar te helpen en ervoor te zorgen dat ze hun ambities verwezenlijken. Daar wil zij een bijdrage aan leveren. Overigens zegt ze dat het als haar verantwoordelijkheid voelt vanuit haar positie om hier een bijdrage aan te leveren. Als ik dan één kritische noot mag plaatsen; dat klinkt bijna alsof het niet haar eigen keuze is. Van mij mag ze zeggen dat het haar persoonlijke wens is dat er binnenkort meer vrouwen zoals zij zijn, zodat haar dochter (daar verwijst ze naar in het interview) uit meer rolmodellen kan kiezen.

Vuur
Hoe dan ook… Sheryl Sandberg is een bijzondere vrouw. In het filmpje wordt over haar leven verteld en over hoe zij een aantal zaken op het gebied van vrouwen in ‘business’ beleeft en bekijkt. Ook dit filmpje gaf me energie en liet me geloven in haar hogere doel. Mijn hogere doel! Ik voelde het vuur. Ik voelde het vuur dat ik een jaar geleden ook voelde, toen ik hier in Kuala Lumpur, toevallig op internationale vrouwendag, op ‘voorbezoek’ was. Ik las toen in de kranten zoveel over het behouden en terughalen van vrouwen naar het arbeidsproces, dat ik wist dat ik hier een bijdrage aan wilde en kon leveren. Ik gun overigens iedereen dat ze hun ambities waarmaken, maar hier ligt mijn ervaring en expertise, dus hier kan ik het meeste in betekenen.

‘I love it when it all comes together’
Nu een jaar later is er alweer veel gebeurd. En eerlijk gezegd heb ik me af en toe laten afleiden van dat vuur en die wens. Natuurlijk door alle beslommeringen die horen bij een verhuizing naar een ander werelddeel. Maar eerlijk gezegd ook door mensen die zeiden dat men hier nog niet echt toe was aan dit soort dingen. Dat het hier geen thema was; het combineren van werk en gezin, of diversiteit op de werkvloer. Dat de mannen en de organisaties (een en hetzelfde?) daar nog niet klaar voor waren. En hier komen beide filmpjes van vandaag bij elkaar. Benjamin Zander heeft het in zijn verhaal over leiderschap en geloof in je missie en je eigen kunnen, maar met name ook in de ander. Hij zegt: Wat nou als Martin Luther King had gezegd: “I HAVE A DREAM…..but of course I am not sure whether they are up to it…”

Met vernieuwde energie!
De filmpjes kwamen op een goed moment. Ik heb weer meer tijd en energie. De afgelopen weken heb ik wel eens getwijfeld of ik de juiste weg bewandel. Over hoe ik mijn doel ga bereiken. Mijn geloof in mijn missie, waarom ik het wil, en dat men er hier wél klaar voor is, is echter alleen maar sterker geworden. En dat baseer ik nu op een aantal maanden marktverkenning. Ik heb een aantal goede contacten opgedaan op het gebied van ‘supporting professional women in Asia’. Steeds meer mensen weten van mijn bestaan en dat van WorkwithWomen. De volgende stap is dat ik een podium krijg, nee, ga creëren! En dat mensen mij weten te vinden. Ik weet het zeker, ik voel het!

Groot, groter, …..
Ja, ik voel het vuur. Dat vlammetje van opwinding, van potentie, van iets dat groot kan worden. Ik ben er klaar voor. Het is mooi als dingen bij elkaar komen, dan voel je je eigen kracht, dan ben je vol energie en weet je weer waarom je erin gelooft! Ik weet zeker dat Sheryl dat ook heeft gevoeld. Zij heeft al podium. En daarmee heeft ze mij aangemoedigd, ze heeft me weer groter laten denken, en versterkt. Net als Benjamin Zander. Precies op het juiste moment. En dat wil ik ook (blijven) doen. Voor jou, en voor die vrouwen hier in Azië. En ik voeg de daad hiermee bij het woord…!

Advertentie

Over vrouwen en barcodes

Vrouwen
Al twee maanden woon ik alweer in Kuala Lumpur. Wat heb ik in die korte tijd al veel verschillende vrouwen gezien en ontmoet! Zonder te willen stigmatiseren noem ik een aantal categorieën: Maleisische vrouwen, Chinese vrouwen, Indiase vrouwen, Britse vrouwen, Nederlandse vrouwen, expat vrouwen, locale vrouwen, islamitische vrouwen, (gescheiden) Filippijnse vrouwen, werkende vrouwen, werkzoekende vrouwen, niet werkende vrouwen, topvrouwen in bedrijfsleven en onderwijs, vrouwen in burka…Het zijn allemaal vrouwen en wat zijn ze ook verschillend! Wat beweegt hen? Waarom doen ze wat ze doen? Wat zijn hun ambities? En wat zijn hun teleurstellingen? Combineren zij werk en gezin? Hoe dan? Met betrekking tot dit onderwerp draaien mijn hersenen, naast al het geregel en uitvinden van al het nieuws, op volle toeren.

Geen oordeel
We verschillen allemaal in hoe we in het leven staan; onafhankelijk, afhankelijk, vrij of niet vrij, moeder of niet moeder, en veel meer. Ik probeer alles wat ik zie zonder oordeel te observeren, puur uit nieuwsgierigheid. En dat is soms moeilijk! Met name als je in een hotel logeert waar je een van de weinigen bent die niet in burka rondloopt. Dat is een bizarre ervaring.

Net een Albert Heijn kassa
Heb jij niet ook de neiging om alles maar ook vooral mensen te scannen en aan je eigen kaders af te meten? Ik weet het niet zeker maar volgens mij is dat gewoon hoe je brein werkt. Je gevoel spreekt direct, zij het door middel van vage signalen. Tegelijkertijd gaat je brein op basis van een aantal kenmerken, als een kassa bij de Albert Heijn, scannen welk product uit welke categorie je voor je hebt en welke prijs (lees: eindoordeel) erbij hoort. En je brein heeft door de jaren heen categorieën gemaakt op basis van jouw ervaringen. Dat is goed, want het geeft je bijvoorbeeld ook een signaal over wie je kunt vertrouwen en wie niet. Of in ieder geval wanneer je op je hoede moet zijn. En met de één klikt het nou eenmaal beter dan met de ander. Heel handig. Maar je kunt je vergissen, als je niet goed observeert en te snel over gaat naar het ‘categoriseren’, als je sinalen verkeerd interpreteert, al je te snel denkt dat je het al weet.

Barcodes voor mensen
Gelukkig hebben mensen geen barcode. Gelukkig werkt het niet zo. Door de jaren heen heb ik geleerd dat hoe opener en oprechter je mensen benadert, hoe prettiger je leeft. Als jij in staat bent dat automatisme van het scannen naar de jouw bekende hokjes even op de achtergrond te houden, gebeuren er op zijn minst twee mooie dingen. Ten eerste krijg je meer informatie en geef jij ook meer informatie. Simpelweg omdat je alles meer open benadert. Je luistert beter! Dus kun je ook beter bepalen wat je gemeenschappelijk hebt, wat je van elkaar kunt leren en of er een klik is. Bovendien geef je jouw brein de kans om iets nieuws te registreren en te leren, om dingen anders te zien. Misschien maakt je brein meer hokjes aan. Prima. In ieder geval is er meer plek voor meer nuance, een ander perspectief, meer begrip, meer ruimte voor diversiteit.

En wat je geeft…
Met die openheid wil ik hier al het nieuws benaderen. En ik merk nu al, dat is een heel ontspannende manier om in een nieuwe stad en gemeenschap te aarden. En wat je geeft, krijg je meestal ook terug!

WerkmetjeGezin voor gevorderden

Sinds wij terug zijn van onze kleine ‘sabbatical’ in Australië is er veel gebeurd. We zijn inmiddels zo’n vier maanden terug. Je zult wel denken dat we inmiddels weer helemaal terug in het ‘gewone’ leven zijn. Niets is minder waar.

Het gewone leven
Eén week nadat wij weer aan het werk gingen, vroegen ze mijn man of hij niet voor zijn werk naar Maleisië wilde. Hij vertelde het mij over een telefoon. De sprankel in zijn stem verraadde mij meteen wat zijn eerste reactie was. En mijn eerste reactie? Uhhh, Maleisië? Azië? Zo snel mogelijk? We hadden toch gesproken over een paar jaar Australië…over een jaar of twee? En toch voelde ik ook enthousiasme. Ik moest het laten bezinken. Alles op zijn kop.

Ankers
Het is zo dat ik heel erg in voor het avontuur ben. Het ontdekken van buitenlandse culturen en landen is voor mij een van de mooiste dingen in het leven. En toch ging ik ‘in de ankers’. Mijn reactie was voornamelijk gericht op mij en mijn werk: “En ik dan?” Stel dat we dat gingen doen. Wat ging ik dan daar doen? En moest ik, nu ik het zo naar mijn zin had met mijn werk, hier dan alles loslaten? In wat voor een wereld kwam ik daar dan terecht? Een expat wereld? Hoe ziet die er uit? Werd ik dan de ‘vrouw-van’? En hoe zat het dan met mijn (financiële) zelfstandigheid? En moest ik dan mijn leven met al die fijne mensen loslaten?

Loslaten
Mijn reactie was er een van vastgrijpen aan wat ik had. Bovendien deed ik zomaar een paar niet- gefundeerde aannames. We hadden net zo’n fijne, en soms nog een beetje wankele, balans gevonden waarbij werk en gezin op een prettige manier geïntegreerd waren. De kinderen genoten daar zichtbaar van. Ik was zo lekker bezig met mijn werk en was echt aan het verzilveren waar ik de afgelopen drie jaar zo hard voor gewerkt had. Mijn initiatieven met WerkmetjeGezin stonden in de startblokken en de eerste vruchten begonnen zich al af te werpen. Dat zou ik daar niet meer voorelkaar krijgen.

Kijken, denken, plannetje maken, doen!
In Australië hadden we een stokpaardje. Als onze kinderen onbezonnen acties deden zeiden we: “Kijken…denken…plannetje maken…doen! In die volgorde en niet meteen doen.” Nadat ik her en der over het nieuws van Maleisië had gesproken, bedacht ik dat ik dit riedeltje zelf niet toepaste. Ik heb niet voor niets ooit voor een studie internationale economie gekozen en in het buitenland stages gelopen. Dit is wat ik/we altijd al wilden! Ik moest meer in mogelijkheden denken. Dus nadat Jacques al een week in Kuala Lumpur was geweest, zijn we er samen naartoe gegaan. Ik heb mijn ogen uitgekeken.

Op missie
We zijn een week samen in Kuala Lumpur geweest. Ik ging op een missie. Uiteraard wilde ik ervaren hoe de stad Kuala Lumpur was. Ik wilde zelf zien en voelen hoe we er zouden kunnen wonen, scholen voor de kinderen bekijken, praten met mensen die er woonden en sfeer proeven. Ik had behoorlijk wat afspraken voor ons gemaakt met mensen die ik via mijn netwerk had kunnen benaderen.

Eigenlijk weet ik dat wij als gezin, vooropgesteld dat iedereen gezond is natuurlijk, het overal kunnen redden. We kunnen het redden zolang wij als ouders samen lekker in ons vel zitten. En daar was mijn missie op gericht. Mijn man ging een hele gave uitdaging tegemoet, is gek op tropisch weer, en zou ons bij zich hebben. Maar ik moest daar ook lekker in mijn vel zitten. Wat zou ik daar nodig hebben?

Ik wil mij professioneel blijven ontwikkelen en groeien. Dus ik zou daar willen werken. Een financiële drijfveer is daarbij niet onbelangrijk en toch van ondergeschikt belang aan de professionele ontwikkeling. Zo lang ik mij professioneel blijf ontwikkelen, kan ik op elk moment weer financiële onafhankelijkheid bereiken. Bovendien is werk voor mij een manier om samen met anderen mijn behoefte aan creativiteit, ontwikkeling, ondernemerschap en resultaatgerichtheid in de praktijk te brengen.

Wow
Ik geloof dat ik na twee dagen Kuala Lumpur om was. Wat een geweldige energie en sfeer! Wat me het meest opviel was de economische ‘vibe’ en hoe multi-cultureel de samenleving is. Bovendien had ik het geluk om er in de week van internationale vrouwendag te zijn. Daardoor kon ik in de kranten lezen over het onderwerp vrouw en werk.

Ik zag dat er veel vrouwen opgeleid zijn en (voornamelijk full-time) werken. Deze vrouwen kampen, net als velen hier, met de moeilijkheid van doordringen naar de top en het combineren van zorg (niet alleen voor hun kinderen trouwens) en werk. De overheid heeft een target van 30% vrouwen in de top in 2016 en is een ‘management development’ programma gestart voor deze vrouwen. Een programma met zowel inhoudelijke en vaardigheidstrainingen en met persoonlijke coaching. Er is bijvoorbeeld ook een ‘Malaysian Working Mom Forum’. Ik mocht zelfs een activiteit meemaken, georganiseerd, in het kader van Internationale Vrouwendag, voor de vrouwen van het bedrijf van mijn man. Alsof het zo moest zijn. Ik zou me hier prima gaan vermaken!

WerkmetjeGezin voor gevorderden
Dat ontdekt hebbende, wist ik waarom ik naar Maleisië wilde gaan. Ik wist ook dat ik me daar zakelijk nuttig zou kunnen maken. En toch zou het vast niet makkelijk worden.

De kinderen zullen extra aandacht nodig hebben de eerste maanden en het werk van mijn man zal veel vragen. Ik zal dus wel heel goed moeten opletten dat ik ook genoeg ruimte voor mezelf zou creëren. Ik heb, als vele moeders, toch de neiging om mezelf dan op de laatste plaats te laten komen. Maar dan gaan we het niet redden. Ik heb hier thuis ook nooit de makkelijkste weg gekozen. En toch, als het doorgaat, als we naar Maleisië gaan verhuizen, wordt het volgens mij WerkmetjeGezin voor gevorderden!