Toen we zeker wisten dat we naar Kuala Lumpur gingen verhuizen, wist ik ook dat ik mijn werk in Nederland moest stoppen. Daar zat mijn grootste twijfel rondom de stap om naar Maleisië te verhuizen. Ik zou tot 1 mei alles afronden. Daarna ging ik me volledig richten op alle organisatie rond de verhuizing en de begeleiding van de kinderen. Ik had twijfel, en tegelijkertijd ook het vertrouwen dat er in onze nieuwe woonplaats genoeg te doen was waar ik mijn bijdrage aan zou kunnen leveren.
Projectleider
Op het moment van stoppen, viel ik niet in een gat zoals ik had verwacht. Er was geen gat. Ik rolde namelijk door in mijn nieuwe ‘baan’. Ik was een soort projectleider: projectleider verhuizing en afscheid. Dat was een prima baan met best wel wat uitdagingen. En ik kon het (meestal) goed combineren met de zorg voor de kinderen.
Vakantie
Eind juli vertrokken we na een leuke tijd van veel warm afscheid. In Kuala Lumpur aan gekomen, leek het in de eerste tijd alsof we op vakantie waren. Dat was erg aangenaam uiteraard. Maar toen de school van de kinderen begon, was dat gelijk over. Ook voor mij.
Gewone leven
In die eerste maanden was het vaak een worsteling. Mijn rol bestond voor een groot deel uit autorijden. Dat rijden is hier bittere noodzaak. Je doet echt niets zonder auto. Naast alle mooie en leuke dingen een groot nadeel van hier wonen overigens. Des te meer omdat het verkeer druk en chaotisch is. Ik stelde mezelf volledig in dienst van het welzijn van de kinderen. Ook dat was nodig. Een zeer waardevolle en op lange termijn een zeer dankbare taak, op het moment zelf soms een zeer ondankbare taak. Er werd heel veel van ons allemaal gevergd en dat had zo zijn emotionele gevolgen. Moeders zijn net een soort boksbal; lekker om je op af te reageren. Er waren te weinig momenten om energie op te doen. En hemel, wat miste ik mijn werk, mijn eigen ding, mijn momenten om dingen te overdenken en te bedenken. Er was altijd wel iemand die me nodig had of iets wat moest gebeuren.
En dan steeds die vragen..
Omdat ik veel nieuwe mensen ontmoet, krijg ik een aantal vragen geregeld terug. Zoals: “ Waar kom je vandaan?” “Wat doet je man?” en “Werk jij ook?” Op die laatste vraag antwoordde ik in het begin met “Nee” en “Jammer genoeg niet”, later met “ Nog niet”. Iedere keer werd ik met mezelf geconfronteerd. Met mijn ‘werkwens’ en mijn onrust.
Als water en brood
Toch heb ik al wat dingen opgestart. Dat moest wel. Het hielp me om het hoofd boven water te houden. Mijn gezin is mijn water, mijn werk is mijn brood. Of andersom. Ik kan niet zonder het één en niet zonder het ander. In al die drukte van het settelen, vond ik dus toch de tijd om een jaarplan voor 2013 op te stellen. Ik ben al een paar keer op acquisitiepad geweest en in gesprek met een bedrijf voor twee trainingen! Ik bouw langzaam aan een lokaal, zakelijk netwerk. Ik maakte zelfs de eerste versie van de website voor workwithwomen.com. En ik schrijf af en toe voor websites en boeken. Iets waar ik ongelooflijk van geniet.
Ja, ik werk!
Als je het goed bekijkt, ben ik nooit echt gestopt met werken. De verhouding tussen werk en gezin was alleen totaal anders dan voorheen! In het nieuwe jaar zal de verdeling tussen werk en gezin langzaam weer in de buurt komen van hoe ik haar het liefste heb. En al schrijvende leer ik mezelf wat ik anderen leer: dat is nou precies waar het combineren van werk en gezin om draait!
De basis van het combineren van werk en gezin
Het combineren van werk en gezin is een hobbelige weg. Vaak loopt het door elkaar heen. Er is voor de meeste moeders geen deur dik genoeg om dicht te trekken en het een of het andere achter je te laten. De tijdelijke afwijking van mijn ideale balans heeft bovendien een reden. Het draagt bij aan een hoger doel: dit avontuur dat we samen wilden aangaan. Ik wil graag nu veel tijd met mijn kinderen besteden en ik wil er ook van genieten. Dus…zoek je eigen gewenste balans en gebruik dat als uitgangspunt. Wees bereid (en erop voorbereid) om in werkelijkheid, voor langere of kortere periodes van die balans af te wijken. Als je maar weet waar je uiteindelijk weer wilt uitkomen!
Geduld, volharding en vertrouwen
Eerlijk is eerlijk: met die bewustwording ben ik er nog niet. Ik heb namelijk nog steeds veel momenten van onrust en soms ook frustratie. Het is niet niks om met je gezin naar een vreemd land te verhuizen. Iedereen uit ritme en regelmaat. Gemis van familie en vrienden en het oude ‘thuis’ speelt een rol. Ik realiseer me dat ik een bedrijf aan het opstarten ben, in een vreemd land, in een land met verschillende culturen die relatief nieuw zijn voor me. Dat alles gaat niet zomaar. Ik realiseer me dat ik veel te snel wil. Alweer. ‘No succes without failure’. Alle succesvolle bedrijven zijn ook ooit klein gestart. Rustig aan dus. De komende tijd komt het aan op geduld, volharding en vertrouwen.
werkmetjegezin 